Ein underleg roman

Dette er både ein underleg og særmerkt roman, både etter sitt innhald og etter si oppbygging. På omslaget vert det sagt at romanen har eit «originalt persongalleri», og det stemmer. Det meste av handlinga går føre seg på Korsika på 1800-talet. Forfattaren er både skjønnlitterær skribent, dramatikar og filmskapar. Det er tydeleg at han kan handverket sitt. Dette er ein uvanleg kort roman, og lett å lesa.

Sentralt i forteljinga står ein gamal og litt forkommen prest, men i skriftmål og samtale viser det seg at han både har menneskekunnskap, åndeleg innsikt og evangelisk forståing. Hovudpersonane elles er ei jente og ein gut som i tenåringsalderen hadde eit seksuelt forhold over tid. Ho var vansira i andletet, slik at ho var lite tiltrekkande. Frå ei side sett utnytta guten henne, men frå ei anna side sett var ho med på det og likte det.

Ho vart i bygda, og levde i fattigdom. Han reiste som 17-åring til Venezuela, der han arbeidde seg opp økonomisk og stifta familie. Han fekk fleire barn, men han var nok hard med kona. Ho hadde ofte vonde draumar, særleg om eit barn som ropte.

På sine eldre dagar kom han med familien tilbake til heimbygda og fekk sett opp eit stort hus. Då møtte han att både jenta og presten. Det fekk fylgjer for fleire, ikkje minst for presten – som tok urett på seg.

Framstillinga er slik at presten fortel, og jenta og mannen fortel. Når presten fortel, er det skrive med andre typar enn det andre. Det går alltid tydeleg fram kven som fører ordet. Mot slutten endrar framstillinga ein del karakter, og går meir på det erkjenningsmessige planet enn tidlegare – og avslutninga er nokså overraskande.

Ja, det er ein underleg roman, men også ein roman til ettertanke.