Kristen-Noreg, 2024: Noko heilt alminneleg er blitt brannfakkel

Boka «Gå og fortell – Hvordan dele din tro i hverdagen» er ein revisjon av Søviks bok frå 2014. Boka, ei praktisk innføring i det vi kan kalla kvardagsevangelisering, har ein tematikk som stadig er like aktuell.

Forfattaren har «revidert litt» og tilført forbetringar «utfra ny innsikt og erfaringer», som han skriv i forordet. Boka kunne hatt godt av ein endå meir gjennomgåande revisjon. Likevel er det bra at forlaget gir henne ut att no.

Løypemelding

Nyutgjevinga er i seg sjølv ei slags løypemelding.

Den slanke og lettbeinte utgjevinga på rundt 200 illustrerte og tilgjengelege sider, inkludert samtaleopplegg og ei velfylt litteraturliste, går opp nokre spor som fort vert litt nedsnødde.

Boka yter ein mild, men avgjort motstand mot tendensen til trus-privatisering i det såkalla livssynsopne samfunnet vårt.

Så seint som i år presenterte til dømes Laget si studentundersøking som talfester den ambivalensen som gjerne pregar trusformidling blant kristne.

Respondentane er truleg ein indikator på korleis det står til med trusformidling blant kristne generelt. Heile 93,7 prosent «er ikke enig i at troen bør være en privatsak», ifølgje tala.

Vegen frå ei slik overtyding, til faktisk å dela trua med andre, kan likevel vera lang. Så mange som 91,1 prosent er «helt eller delvis enig i at kristne studenter lever med troen 'inni skapet'». Vidare oppgir så mange som 67,2 prosent at dei ikkje sjølv regelmessig snakkar om kristen tru med sine ikkje-kristne medstudentar.

Statistikken gir også ein indikator på ei viss passivitet. 76,6 prosent tek nemleg ikkje opp kristen tru «med mindre man får et direkte spørsmål».

I samband med Oddvar Søviks bokutgjeving, er det relevant å minna om slike ferske nøkkeltal, der er i seg sjølv ein peikepinn på at boka «Gå og fortell» snakkar rett inn i eit felt der det både trengst ressursar og bevisstgjering.

Ein frimodig farfar

Det velkjende uttrykket «gjer alle folkeslag til læresveinar», slik evangelisten Matteus siterer Jesus, det har gitt mange kristne hovudbry og ført til både stress og apati.

Bodet har opp gjennom kyrkjehistoria komme til uttrykk som misjon, som rørsle, foreiningar, organisatorisk apparat og tilhøyrande strategiar.

Søvik kokar det ned til ein del av den kristnes kvardagsliv. Han går rett på den allmenne erfaringa av det faktisk er vanskeleg å vera eit vitne, om ein veit det er aldri så bibelsk.

Derfrå går han vidare til å gje ei nøktern og bibelsk underbygd grunngjeving for det å fortelja andre om den kristne trua. Her er han som ein trygg og frimodig «farfar i disippellivet».

I ei tid der vi ser oss om etter åndelege foreldre og besteforeldre skal vi ikkje kimsa av slikt.

Erfarings-forråd

Det som kan skapa litt avstand, særleg til litt yngre lesarar, handlar om dette med humor og illustrasjonar. Her finst ting som verkar utdaterte og kunne hatt godt av meir heilhjarta revisjon.

Men det er kanskje ikkje så farleg. Blant Søviks forråd av livsnære døme, oppmuntrande anekdotar og grunnleggjande apologetikk, vil dei fleste finna noko nyttig og erfaringsbasert.

Boka er ei slags dobbelt oppmuntring. Først gir ho fornya blikk på det håpet ein faktisk lever med som kristen. Herfrå kan vi våga oss vidare, inn i den gode trussamtalen. Med utgangspunkt i den ein er. Og der ein er.

Det som brått blir ein brannfakkel

På dei ti åra sidan boka først kom ut, merkar ein at tendensane Oddvar Søvik skildrar berre har gjort seg meir gjeldande. For eksempel forklarar han det vanskelege ved å vitna mellom anna med at vi er redde for å vera påtrengande, intolerante og usikre.

Det kan godt vera nokon vil reagera både på imperativ og utropsteikn i boktittelen. Det får så vera.

I ei tid der bispekandidatar problematiserer eit folkeleg uttrykt ønskje om at «alle skal bli kristne», er det ikkje rart om vanlege kristne kjenner seg litt famlande og bakpå. Er det ikkje frykteleg invaderande å snakka om tru, slik rett over lunsjbordet?

Men vi må rista oss laus frå sekulærsamfunnets hypnotiske blikk. For kristne opp gjennom tidene har det vore heilt grunnleggjande å gi håpet vidare. Framleis er det ein livsviktig praksis.

Det er trass alt slik Guds rike har nådd heilt fram til meg gjennom 2.000 år frå ein gjeng med middels vellukka fiskarar og andre ulærde i Midtausten. Også dette underet minner Oddvar Søviks bok meg om.

Vi treng å vera vakne for korleis frimodig trusformidling på kort tid har blitt ein brannfakkel i eit samfunn som både privatiserer og problematiserer tru.

Oddvar Søvik held stødig tak i det grunnleggjande i trua. Med denne boka hjelper han fleire ut av det forlegne og inn i den frigjerande trusformidlinga.

Vil bispekandidatene at alle skal bli kristne? To svarer nei