Å få orden i eigne rekkjer, er å leggja lista for lågt

Så vart det omsider klart at det står ein mann klar til å ta over leiarskapen i eit KrF som gjennom dei siste vekene har sett ut som sin eigen verste fiende. Dag-Inge Ulstein er av mange vurdert som ein redningsmann, og får truleg den gule leiartrøya etter at partiet formelt skal velja Olaug Bollestads etterfølgjar på ekstraordinært landsmøte i januar.

Det blir truleg tilført energi og ny giv omgåande. Nokre trur det er eit motvillig «ja» som no erstattar eit inntil nyleg avgjort «nei». Det er ikkje særleg sannsynleg. Ei pasjonert type som Ulstein seier truleg både sitt «nei» og sitt «ja» med same grad av overtyding.

Blandingsforholdet mellom plikt og pur hjartemotivasjon kjenner berre han, og det er heller ikkje særleg relevant for andre.

Å skifta meining har aldri i seg sjølv diskvalifisert nokon i politikken, dersom omslaget berre er grunngitt på ein måte omgjevnadane kan gripa. I dette tilfellet er det kravet oppfylt.

Den gjengse KrF-arar, om noko slikt framleis finst i eit parti som har sett to-talet på ei nyleg måling, er neppe vond å be om dei får ein liten sjanse til å sjå framover.

Stemninga kan snu momentant i det ein oppfattar at dette ikkje treng å vera slutten.

Likevel er det verdt å merka seg at dette siste, kaotiske toktet har kosta frykteleg mykje. Dette har vore ein langdryg sanningstime, om det no er sanning som har komme fram. Ein del veljarar fekk nok undervegs, slik målingane viser. Kva dei har oppnådd?

Nokre få har, ut frå innhaldet i varselet mot den avgått leiaren, fått ein betre arbeidskvardag. For dei aller fleste held alt fram som før, berre med litt mindre tillit, litt lågare oppslutnad og litt kortare tid att til valet.

Sjølv om Ulstein verkar uforskamma opplagd, og alle kan sjå at han har energien som trengst for å aksla denne såkalla «verste av alle partileiaroppgåver», skal det steikjast mange vaflar for å overtyda om gjenvunnen trivselsfaktor.

Veker med blottlegging av forvirring og fragmentering forsvinn ikkje over natta. Mange spørsmål heng att, som fillete segl på ei skute etter stormen.

Eit hovudproblem med KrF sin metode i denne saka, er at han rett og slett fortel at demokratiet kjem til kort i moderne partisamanheng. Eit demokratisk mandat i ryggen kan vera null verdt for ein leiar, når alt kjem til alt.

Dei som er informerte i KrF sine indre gemakkar, må gjerne insistera på at dette var nødvendig, og at den no avgåtte partileiarens handlemåte i etterkant vitnar om nettopp det.

Korleis dette no vert tolka, kjem vi ikkje forbi at demokratiet ikkje skal ha som premiss ein viss spesialisert innsideinformasjon. Val av partileiar er ei sak for heile organisasjonen.

Dersom dette er blitt eit problem, slik KrFs framgangsmåte her tyder på, er det utvilsamt ei tankekors for heile måten vi tenkjer partidemokrati på framover.

For er det eigentleg ein indre, informert kjerne som, når alt kjem til alt, veit best?

Det finst styringsmodellar for slikt, men vi kallar dei ikkje demokratiske.

Frå sjøfarten veit vi at uver kan bety at ein må kvitta seg med noko av lasta for å stabilisera farkosten. Men det KrF kvitta seg med i denne omgang var kanskje ikkje berre nok ein partileiar.

Det kan også sjå ut som om gode, stabiliserande demokratiske prinsipp gjekk med i dragsuget. I kva grad velviljen hos eit meir enn tålmodig bakkemannskap også forsvann overbord, vil snarlege målingar visa.

Vi får unna Ulstein meir medvind og smulare farvatn enn forgjengarane. Han gjer truleg klokt i å merka seg den lakoniske observasjonen til kaptein Jack Aubrey i det meisterlege maritime dramaet Master and Commander.

It’s leadership they want. Folk lengtar etter godt leiarskap.

I denne siste runden har KrF modellert det stikk motsette. Uklare kommandolinjer, ulik verkelegheitsforståing og ulne prosessar er sjølve prototypen på defekt leiarskap.

Å få orden i eigne, tynt befolka rekker, bør dessutan ikkje vera der skoen trykkjer for KrF. Det er å leggja lista altfor lågt.

Partiet må snarast innsjå at nasjonalt leiarskap i verdispørsmål krev eit heilt anna fokus og format. Her er evna til å vera stødig langt viktigare enn storleik. Stadig ommøblering og romstering på eige bakrom hjelper verkeleg ikkje.