Arbeidarpartiet på 15 prosent – snart opp til 25 og 35?

Det går nedover med sosialdemokratiet. Siste måling, attgjeve i Vårt Land like før jul, viste ei oppslutning om Arbeidarpartiet på 14,6 prosent. Det er no mest uverkeleg å høyre om stordomstida i førre hundreåret, då partiet kunne mønstre nær 50 prosent av veljarane.

Det verkar òg uendeleg fjernt då Thorbjørn Jagland ved stortingsvalet i 1997 stilte «ultimatum» til det norske folket om 36,9 for å halde landet med A-regjering. Sidan den tid har gallupen svinga ofte, men den langsiktige trenden har vore dramatisk nedgåande – det gjeld både om partiet har hatt styringsmakt eller vore i opposisjon.

Med Israel og jødane i opinionskampen

Ein kunne kanskje tru at den politiske høgresida no kosar seg med den politiske utviklinga i landet. Det gjer ikkje eg. Arbeidarpartiet har i alle år arbeidd for å gjera livet betre for folk. Eg vedgår difor at eg gjerne vil ha Arbeidarpartiet opp att i storleik.

Men, det er eitt vilkår: Eit parti med styringstradisjon må halda folkeleg demokratisk kurs, og ikkje la seg pressa av tilbod og tankegods frå politiske parti og all verdas pressgrupper på ytre venstre fløy. I det spesielle landskapet opererer beinharde sosialistar, kommunistar, marxistar, muhammedanarar, ateistar, utopistar og anarkistar.

Kan nokon sjå for seg ein demokratisk veg ut av uføret?

Store parti som stadig skrumpar kan etter ei tid bli såpass desperate at dei slepper inn «nye og spennende ideer» – som snøgt viser seg å vera like festlege som brukt fyrverkeri.

I vår tid er det fort å koma seg til skraphaugen. Det franske sosialistpartiet, lenge ei leiande kraft i Europa, har på kort tid dala til fem prosent. I Nederland er stoda den same. I Israel, med imponerande heltar som Yitzhak Rabin og Shimon Peres i bagasjen, er partiet nesten ute av Knesset.

I Noreg har ungdomsorganisasjonen AUF plassert seg såpass langt til venstre at det steller moderpartiet i knipe. På eine sida må leiinga alltid skryte av «ungdommens glød og idealisme», på den andre sida distansere seg frå deira uansvarlege lettvintheiter. Eit nærliggjande døme er trua på den akademiske palestinismen og det meiningslause kravet om boikott av Israel. Moderpartiet går heldigvis imot, men LO og Den norske kyrkja er med på ferda.

Korleis kan Arbeidarpartiet koma seg opp att på nivået 25–35 prosent og høgare?

Svaret er ikkje lett. Med bortfall av industri er manuelle arbeidarar ein minkande del av folket. Teknologiske produkt og nye tenester fører til veikare band mellom yrke og politisk tilknyting. Med mindre vekt på klasse, familie, flagg og verdiar, veks det fram ein egoistisk kultur og hedonistiske ynskje om kjapp tilfredsstilling av alle behov.

Staten kan ikkje makta alle slag helse-, utdannings- og omsorgstilbod åleine. Det norske sosialdemokratiet ville tene på eit opnare samarbeid offentleg-privat. I staden set støttepartia, fagrørsla og regjering i verk ideologisk klappjakt på private tilbod og alternative opplegg. Hundretals barnehagar, mange friskular, institusjonar innan pleie, rus og psykiatri må no lære seg å slåst for å kunne overleva etter sine føremål.

I tillegg gjer Ap – ikkje åleine, men i førarsetet – det vanskelegare for seg ut mot breie lag i folket. Stikkord: Dyrtid med byksande prisar på straum, mat og renter. Energiforsyning med sjøkablar mot sør for å kunne overføre «elektrifisert» energi frå sokkelen.

Men så meir til sin kant: Alltid bruk for større statsinntekter, trass i at budsjetta i Noreg er dobbelt så store som i Finland.

Sløsinga, anten ho er raud eller grøn, held fram, også for å koma støttepartia i møte. Nye skattar og avgifter kjem fortløpande. Sosialistisk avundsjuke og himmelhøge satsar driv driftige folk til Sveits.

For lite pengar til omsorg og medisinsk hjelp her heime, men milliardar til titals utanlandsprosjekt utan skikkeleg tilsyn og revisjon. Terrorregime som Hamas får mange hundretals millionar til bruk kvart år, medan Taliban nyt oppvartinga frå Huitfeldt, utan å kunne vise til ei dust av framgang i samfunnet, særleg ikkje for kvinner og born.

Like fullt: Sola har snudd, og me kan utan tvil vente oss eit opplevingsrikt nytt år!