Bibelen er i strid med seg sjølv

I sitt tilsvar 2/2 på min kritikk 11/1 nekta John Daniel Andersen for at påstandane mine om motsetnader i Bibelen, var vesentlege. Men han unnlét å visa kvifor, noko som tyder på at han manglar gode argument.

I alle fall vil eg utdjupa mine fire døme på motsetnader, relatert til hans 6. indisium:

a) Joh 8,39 kontra Gal 3,7 om Abraham sine born: I Joh 8,39, som i Matt 7,16–27, lærer Jesus at trua må visa seg i gode frukter, for å koma inn i himmelriket. Medan Gal 3,1–9 lærer velsigning med Abraham uansett livsførsel og haldninga til bodet i 1.Mos 17.

b) 5 Mos 27,26 og 1 Kor 12,3 kontra Gal 3,13: Her ser eg to svært ulike syn på Jesus og Guds dom eller frikjenning; om Jesu død skal vera ei avlatsbetaling for våre synder eller om nøkkelen til Guds nåde er heilag age for Gud med respekt for Jesus, i tråd med Jes 66,2.

c) Joh 5,29 kontra 1 Kor 15,51–52: Pauli ord om ei forvandling til ein uforgjengeleg (syndfri) natur, harmoner ikkje med å bli dømt etter sine gjerningar.

d) Matt 5,4 kontra Op 21,4: Nirvanatilstanden i Op 21,4 gjer Matt 5,4 irrelevant.

Om indisium 7: Med å visa til at mange har negative erfaringar med Bibelen, vil eg ikkje nullstilla vitnemålet åt dei som har positive erfaringar, slik han hevda. Men å balansera, slik det må vera i ei tenkt rettssak om Bibelen: at alle slags vitne må kallast inn.

Elles kan ikkje folk sine erfaringar med Bibelen, verken positive eller negative, reknast som prov i vitskapleg forstand. For Guds vit er uransakeleg (Jes 40,28 d), og difor kan ingen av oss verken prova eller motprova påstandar om kva som er Guds ord.

Om indisium 1: Ved å skriva at skapingsforteljinga i Bibelen passar med «Det store smellet», avslører han at han set sistnemnde høgare enn Bibelen. Men viss Bibelen er Guds ord, kor mykje meir må ikkje då sekulær astronomi vera frå Gud!

Om indisium 3: 2 Tim 3,15–16 handlar berre om GT, grunna bestemt form («Dei heilage skriftene») om GT i vers 15. Og i 2 Pet 3,15–16 tyder Peter sin omtale av Paulus som ein «bror» og ikkje som ein «apostel», på at Peter har degradert Paulus sin autoritet. Jf. bruken av «apostel» og «bror» i 2 Petersbrev, 1 Kor 1,1, 2.Kor 1,1 og Kol 1,1.

Og dette motseier påstanden hans ut frå 2 Tim 3,16 og 2 Pet 3,15–16 om intern bibelsk stadfesting.

Om indisium 4: Ved å einsidig ønskja vitne som støttar opp under dogmet «alt i Bibelen er Guds ord», opptrer Andersen som ein «Bukken- og havresekken»-teolog; at Bibelen skal bedømmast av kyrkja. Jf. orda mine 12/3–14.

Difor, sjølv om Andersen har rett i at det har vore ein brei kyrkjeleg konsensus om at både GT og NT er Guds ord, må me avvisa tradisjonsargumentet. For det er Jesus – ikkje kyrkja, som har rett til å vurdera kva som er Guds ord. Og me har ingen klare ord av Jesus på at NT er Guds ord.

Konklusjon: Eg held difor fast på påstanden min om at Bibelen er i strid med seg sjølv. Andersen si provføring for det motsette, vil berre stå seg i ein intern kristenboble-kontekst.

Elles beklagar eg at eg 11/1 skreiv Jud 2 der eg meinte Jud 3.