Debatt
Dansen spelar på det erotiske og den kroppslege kontakten
I det siste har me opplevd at pardansen har vorte innført i det kristne ungdomsarbeidet i bedehusland, og ein undrar seg over kva som skjer. Det vitnar om at den åndelege søvn aukar mellom Guds folk.
Kva skjer når Guds folk skikkar seg lik verda for å vinne verda? Då vert ein innteken av verda, og Guds ånd må vika.
Annonse
Bibelen understrekar at det er eit heilagt skilje mellom kjønna, og i pardansen er ein med på å bryte ned dette skilje. Dansen spelar på det erotiske og den kroppslege kontakten.
Om me les vitnemåla frå truande i eldre tider, gav dei ofte uttrykk for at dei bar ein heilag frykt for å komme bort frå Herren og dei kunne skrive: «Redd jeg er for verden, redd jeg er for meg. Den som deg har vunnet, rette veien funnet, kan forville seg.» Den frykta verkar til å ha forstumma mellom oss i dag.
Ein kristen vart intervjua av ein journalist for ein del år sidan. I intervjuet siterte den truande kva den profane forfattaren Sigurd Hoel i si tid sa om dansen: «Dans er en tillatt form for hor!» Den verdslege journalisten svarte momentant og sa: «Ja, det var derfor jeg gikk på dans!» Den ikkje-kristne ser ofte mange ting klarare enn dei som vedkjenner seg kristennamnet.
Då Jesus i Bergpreika forklarte innhaldet av det sjette bodet for sine vener, seier han: «De har høyrt det er sagt: Du skal ikkje driva hor! Men eg seier dykk: Kvar den som ser på ei kvinne med lyst etter henne, har alt drive hor med henne i hjarta sitt» (Matt 5,27–28). Sjølv lyst til synd er synd, og Gud ser også til tankelivet mitt.
Kan ein delta i pardansen utan å vekkje dei seksuelle tankane?
Eg høyrde om ein lege som vart kristen i vaksen alder. Han lika godt å danse, men då han kom på dansegolvet etter at han hadde vorte frelst, opplevde han at dette måtte han slutte med. Han kunne ikkje fortsetje med dansen.
Salmediktaren Brorson skriv: «En tanke som I hjertet kom, Og som man litt lot råde. Har så titt gjort sjelen tom På Guds dyre nåde. … De sjelesår Som Satan slår, Går gjennom skjulte ganger: De som ikke våkne står, Gjør han fort til fanger.»
Dommaren Samson opplevde det då han byrja å leike med synda: «Men han visste ikkje at Herren hadde vika frå han» (Dom 16:20). Guds ånd er vár. Der Jesus ikkje lenger får tale, der vert han ståande utanfor og banke (Opb 3,20).
Annonse
Trygve Bjerkrheim skriv: «Kor brukar du di dyre tid? Og seg, kva fyller sjela di? Ei meisterhand hev henne gjort, Og du er tenkt til noko stort. So set då vakt ved hjartans port!» Og i siste verset skriv han vidare: «Ver varsam, slepp ei noko inn Som stygt og ureint gjer ditt sinn!» Set du og eg vakt ved hjartans port?
Me har ein veldig klar parallell til det som no skjer i vår tid mellom Guds folk.
Eg tenkjer på det vi les om mot slutten av dommartida i Israel. Folket vart overgjevne til Guds dom, fordi dei hadde falle frå Guds ord. Det står at «kvar mann gjorde det som var rett i hans eigne augo» (Dom 21,25). Er det ikkje slik mellom Guds folk også i dag?
I byrjinga av første Samuelsbok høyrer me vidare om kva som hadde skjedd mellom Guds folk. Eli var prest i Silo der heilagdommen var. Her kom Gud og talte til vesle Samuel om dommen over Eli sitt hus. Presten og hyrden Eli fekk ein veldig dom fordi han ikkje tok oppgjer med synda i sitt eige hus.
Herren ville dømme Eli sitt hus for alltid på grunn av den misgjerninga han kjende til som sønene dreiv på med. Sønene hadde gjort Herrens hus om til eit horehus der sønene låg med kvinnene som tente ved inngangen til møteteltet (1 Sam 3,13).
Sønene hadde inkludert horehuset i gudsdyrkinga, og slik vart det også seinare då Guds folk fall frå Herren etter Salomo – rett før den endelege dommen.
Det er ikkje lett om borna våre bryt med det me som foreldre meiner er rett ut frå Skrifta – også med tanke på arbeidet i Guds rike. Men sviktar me å rettleia dei, då sviktar me både Herren og våre eigne born. Herren var klar i sin domstale til Eli: «Du ærar sønene dine meir enn meg» (2 Sam 2,29).
Det var den vesle guten Samuel som fekk i oppdrag å formidle Herrens dom til Eli, og han slo ikkje av. Han let seg sjølv vekkje av Herrens ord og han bad: «Tal, Herre, tenaren din høyrer!» (2 Sam 3,9) Det førte til at Herren openberra seg for han, og «Herren var med han og han lét ikkje eitt av orda sine falle til jorda.» Herren sytte for at «Samuels ord kom ut over heile Israel» (1 Sam 4,1).
Annonse
Samuel var tru mot det lyset han hadde, og han sette ikkje lyset under skjeppa, men han forkynte Herrens dom til eit fråfalle folk. Det gjekk tjue år der Guds røyst fekk tale gjennom Samuel, og så kom vekkinga som gav grunnlag for Israels stordomstid under kong David og Samuel – før fråfallet atter tok over og landet etter kvart gjekk under.
Vekkinga byrja med ein liten gut som let seg vekkje og byrja å be: – Herre tal! Gud gje at me i dag også lar oss vekkje og byrjar å be som Samuel. Då ville me også oppleve at Herren er den same!
