Derfor er ikke evolusjonsteorien troverdig

Når ein ser på naturen kor mangslungen og rik han er på arter, former og livsuttrykk, blir ein overvelda av alle variasjonane og står mållaus overfor det fantasifulle – og undrast på korleis alt dette har komme til.

Evolusjonsteorien prøver på mange vis å finna svar på alle gåtene, men det er eitt moment som alltid står ope: Livsviljen i all naturen. Det er noko som eit materielt univers med berre fysisk stoff ikkje kan få til å oppstå av seg sjølv.

Når ein skal laga ein ting, produsera ei vare, starta eit føretak, treng ein material/stoff, energi/kraft. Dette kan vel førekomma i naturen, men det trengst noko immaterielt attåt, noko tankemessig, av åndeleg karakter som ide/plan/mål – og ein vilje/igongsetjar.

Skulle det ikkje vera komplett likegyldig for to molekyl/atom/celler/vesen å nøya seg med sin eksistens – og ikkje higa etter noko annleis og meir komplekst? Kor kjem incitamentet som kallast liv og den ubendige livslysta/viljen frå?

Ingenting kan vel vera meir livat enn ein kattunge. Men kva kan vera meir sløkt og daudt enn ein død kattunge? Alle stoff og ting har dei begge, men skilnaden er gjennomgripande og fullstendig. Det ubegripelege livet har forlate kroppen – og ein livlaus katt ligg att.

Så lenge ikkje evolusjonsteorien kan skissera eit opphav til dette gåtefulle livet, er han ikkje truverdig. Det manglar noko grunnleggjande.

Når ein ser på dei umåteleg fantasirike variasjonane i flora og fauna og dei ulike livsmåtane, kan ein ikkje begripa kor dette mangslungne har sin ide/modell frå. Ingenting lagar seg sjølv.

Instinkta som er heilt nødvendige for dyrelivet til å innretta seg og kunna overleva, må ha blitt tilført dei utanfrå. Dei kan ikkje med prøving og feiling finna ein leveleg veg frå fødselen og eit liv langt nok til å formeira seg.

Som når foreldreparet til ein flyttfugl på Svalbard dreg sørover før ungane. Korleis kan ungen, som aldri har gjort eit hausttrekk vita at han skal dra, når han skal dra og attpå kjenna reiseruta?

Det meste av livet til dyra blir frå fødsel til død styrt av instinkt. Utan dei ville arten døy ut i første generasjon.