Det kan fort gå godt!

18. juni 2018 skreiv eg her i avisa:

KM (Kyrkjemøtet) fann i 2016 eit kompromiss i denne saka [om kyrkjelege organisering]. Det la til grunn at «arbeidsgiveransvaret videreføres som delt mellom biskop/bispedømmeråd og fellesråd, men samordnes ved en enhetlig, lokal ledelse». På eit neste trinn var målet «et felles arbeidsgiveransvar».

I ein seinare artikkel hevda eg at dei stadig gjentatte vedtaka om éi arbeidsgjevarline eigentleg ikkje spegla av eit avklåra standpunkt. Dei fungerte like mykje som utsetjingsvedtak: «Vi veit ikkje korleis, men vi skal nok finna ut av det…»

Årets KM har til fulle vist at det var ein rett observasjon!

I ein klok kommentar til Kyrkjemøtet 2022 skriv prost i Telemark, Asgeir Sele, at «det kan fort gå godt» likevel – med kyrkja si organisering. Dersom alle legg godviljen til.

Det vil han heilt sikkert få rett i. For – i praksis, og det er det som tel – er lite forandra. Vårt Land formulerer det slik: «17 år etter at Kirkemøtet først vedtok å arbeide for én arbeidsgiverlinje, innebærer vedtaket at kirken også i framtiden vil ha to ulike tjenesteveier. Samtidig legger forslaget opp til en større delegering av arbeidsgiverfunksjoner til fellesrådene.»

Biskopen skal ikkje vera arbeidsgjevar lenger, men tilsynsrolla skal styrkast. Dette er eit av premissa for vedtaket. Det skal bli spanande å sjå om det vert noko meir enn eit skrivebordsønske. Og det er i aller høgste grad avhengig av kva biskopar vi får.

Dersom meininga berre er at biskopen skal vera tettare på dei tilsette, og særleg prestane, har eg store vanskar med å tru på det. Og dessutan: Treng vi å styrka eit tilsynsansvar som frå før ikkje er i stand til å seia myndige ord inn i den mangfaldige kyrkja vår («mangfaldig» er som kjent blitt sjølve nøkkelordet både for kyrkja og daglegvarehandelen)?

Debatten mellom to biskopar etter transegudstenesta i Hamar, og vanhelginga av Paulus kyrkje i Oslo nyleg, tyder på at det er mykje å ta fatt i for den som vil styrkja tilsynet.

Var KM 2022 starten på noko verkeleg nytt, eller var det berget som fødde ei mus? Det vil berre tida visa. Røystetalet (53 mot 52) lovar ikkje godt for framhaldet, så mykje meir som vedtaket også føreset avklaring av ei rekke saker som seinare KM må ta tak i.

Det kan fort gå godt – likevel.

I mellomtida tenkjer mange med sukk på dei tusenvis av arbeidstimar, utgreiingar og debattar som ligg imellom premissen (éin arbeidsgjevar) og konklusjonen (framleis to arbeidsgjevarlinjer).