Debatt
Det som kjem ut av munnen
«Det som går ut av munnen, kjem frå hjartet, og det gjer mennesket ureint», seier Jesus i Matt 18,18.
Eg er kanskje over gjennomsnittet interessert i og rundt det som rører seg i samfunnet på godt og vondt.
Annonse
Og i media (aviser, radio og tv) er det òg ei utvikling på gong. Kanskje media er ein spegel av det som rører seg i samfunnet generelt, har eg tenkt av og til.
Det blir teke opp og fram mange ting i pressa, som både er nyttig og interessant for ei god utvikling i samfunnet vårt. Og det er bra.
Men «banning» er det ikkje mange som grip tak i, eller tek fram. I alle fall ikkje som eg har kunne registrere. Og det er noko eg undrar meg stort over. At ikkje-kristne eller folk som sjølv brukar banning og kraftuttrykk for å skildra eit eller anna stort og veldig, det er éin sak. Men at kristne menn og kvinner, som elles lett set seg til tastaturet, ikkje skal stå opp mot dette «uvesenet», det undrar meg.
For det er mykje banning i norsk tv. (I alle fall det eg legg merke til!) So mykje at eg faktisk trur eg kan bruka ordet «vanleg». Samtale eller intervjuobjekt kan brått sleppa ut eit banneord, leggja handa over munnen og seia «unnskyld»; men det blir ingen negativ reaksjon frå programleiaren. Mest som ein skulle tru at det var sant det ein programleiar sa i eit intervju av ei kvinne. Kvinna kom med eit bannord, slo seg på munnen og sa: «åå, unnskyld, det er vel ikke lov å si på tv!» Då svarar programleiaren: «Jo, det er lov!»
Så her står vi. Her er vi. Det er lov å «banne» i NRK. (Dette var i Dagsnytt 18 NRK1.)
Eit uttrykk verkar det som at er ekstra «kult» å bruka for journalistane. Nemleg uttrykket «forbannet» eller «forbanna».
Det brukast ofte. Men veit dei kva det er «å bli forbanna»?
Når Gud held dom over folkeslag. I Matteus 25,41: «Så skal han (Jesus Kristus) seia til dei på den vestre sida: Gå bort frå meg, de som er forbanna.»
Annonse
Eg har tenkt mange gonger, når eg har høyrt nokon som «er forbanna» – veit dei kva det er? Og er det ikkje ein god idé for å få fram den journalistiske bodskapen: Å bruka uttrykk som er «sakssvarande»?
Eg har eit forslag. Kvifor ikkje bruka ordet «sint» i staden? Eller kanskje «skikkeleg sint»?
