Difor gir eg ikkje opp Den norske kyrkja

Det står ei kvitmåla kyrkje i Selje, med utsikt mot himmel og hav. Her vart besteforeldra mine vigde og oldeforeldra gravlagde.

Det står ei kyrkje på Leikong, kvit den óg. På kyrkjegarden er grava til bestefar som eg aldri møtte, og bestemor som døde då eg var fem.

Det står ei kyrkje på Ask på Askøy, der eg vart døypt og innskriven i dåpsattesten som Fure av presten Seljevoll. Ut over at ask, fure og selje(voll) vart mange treslag i ein og same barnedåp, har eg ingen minner herfrå. Foreldra mine påstår dei flytte til meir grisgrende strøk då eg var eit halvt år, fordi naboen klaga over at eg skreik så fælt.

I Olden, bygda der eg vaks opp, står både ei gammal krosskyrkje og ei nyare langkyrkje. I nyekyrkja vart foreldra mine vigde og eg sjølv konfirmert i nordfjordbunad og krølltangfrisert hår. På kyrkjegarden ligg besteforeldra mine på morssida. Like ved er gravene til dei fire gamle som budde i nabohuset, der eg sprang inn og ut då eg var lita.

I Ervik på Stad står kapellet der mannen min og eg gifte oss, og i kyrkjene i Rosendal og Olden, på Slettebakken og i Loddefjord i Bergen vart sønene våre døypte.

Eg har vore medlem i Den norske kyrkja heile livet. Same kvar eg har budd, har der vore ei kyrkje og ein kyrkjelyd eg kunne oppsøkje.

Då vi var nye i bydelen, inviterte Loddefjord kyrkje til utdeling av fireårsbok. Eldste sonen som då var seks år, byrja å leike med ein gut på kyrkjekaffien. Dei leika så godt at dei ikkje ville slutte då det var på tide å gå. Raust inviterte foreldra til guten oss heim til seg, så leiken kunne halde fram. Det vart starten på venskap som framleis varer.

Nokre år seinare inviterte ein kamerat mannen min med på alpha-kurs i denne kyrkjelyden. Der kom mannen min til tru.

Slik kyrkja var ramme rundt glede og sorg for besteforeldra mine og forfedrane før dei, har ho vore det for meg. Som då eit barnebarn vart døypt i Overhalla i fjor haust. Og då ei kjær tante vart gravlagd på Leikong i november og ein like kjær onkel vart gravlagd i Selje rundt juletider.

Eg er ikkje villeg til å gi opp denne kyrkja. Ho er mi.

I år etter år har eg site i ulike kyrkjebenkar og lytta til gode og mindre gode preiker. Til prestar som aldri vart ferdige, og prestar som forkynte klart og tydeleg. Men uavhengig av presten har eg alltid gledd meg til å synge salmar av hjartans lyst. Og alltid visst at liturgien som er slipt gjennom århundrar, inneheldt ord som eg trong høyre.

For det er stort å seie fram syndsvedkjenninga saman med kyrkjelyden og høyre at vi får tilgjeving. Stort å seie kva vi trur på gjennom dei komprimerte orda i trusvedkjenninga, be Herrens bøn og gå til nattverd i lag.

Og fint å stoppe for å ta ein kopp kaffi etterpå og helse på folk som ikkje har vore i kyrkja før, og bli oppdatert på livet til gamle kjende.

Kyrkjelyden min er eit fellesskap der folk bryr seg om kvarandre. Det er ei raus kyrkje. Prega av å ligge i ein bydel med mange innflyttarar, der folk har kome frå andre deler av byen og landet og frå andre land med mang slags bagasje.

Etter 25 år i Dagen har eg møtt menneske som elskar Jesus i mange slags kyrkjer. Eg trivest både hos pinsevenene på Stad og i ei lita, ortodoks kyrkje i Wadi Nazara (Dei kristnes dal) i Syria og kjenner at trua på Jesus foreinar. Vi er søstre og brør, del av den store, verdsvide kyrkjefamilien, med alt det medfører av glede, sorg og brytningar, og med eit felles ansvar for å hjelpe dei som slit og nå dei som enno ikkje har høyrt evangeliet.

Men mi heimekyrkje ligg i ein bydel i Bergen og er del av Den norske kyrkja. Det er der eg vil engasjere meg frivilleg i sokneråd og med internasjonal middag. Det er der eg er med i kvinnegruppe og på bibeltimar.

Nettopp rekkevidda er noko av styrken til Den norske kyrkja.

At ho er til stades over heile det kronglete, langstrakte landet vårt og har ei kontaktflate som gir ein eineståande sjanse til både å nå gamle og unge med Guds ord og vere Jesu hender og føter gjennom diakoni.

Så kan ein vere oppgitt over utviklinga i Den norske kyrkja. Over at rommet blir stadig trongare for folk som står for tradisjonelle kristne standpunkt. Over at krav om toleranse berre ser ut til å skulle gå eine vegen. Men dette er ikkje ei kyrkje utan håp.

«Gud har ikkje gitt opp Den norske kyrkja», sa sokneprest Sverre Elgvin Lied, styreleiar i Frimodig kyrkje, på Oslo Symposium sist helg.

Han sa at han kjenner eit kall til å bli verande og tene i denne kyrkja. Og han minna om at kyrkja blir bygd nedanfrå. At ho først og fremst blir bygd lokalt. Det er ikkje minst der, i det lokale, at håpet ligg.

Vi treng stemmer som hans, som ikkje utelukkande peikar på alt som går feil veg, men kan setje mot i mismodige. Som kan seie til dei som kvar veke legg ned timevis med frivilleg innsats i lokalkyrkja si, at dei skal få lov å rette ryggen. At vi ikkje treng å skamme oss over evangeliet, eller tilpasse det, så det høyrest meir tiltalande ut. Og at både Bibelen og samtida er full av døme på at Gud kan gjere store ting av små.