Debatt
Dryge påstandar frå Waaler
I Dagen 23. mai hadde Bjørg Aambø Østby eit lengre stykke om uroa i Misjonssambandet («Oppgjør, forsoning og veiskiller i Misjonssambandet»). Sidan ho konkret nemnde meg og min funksjon (hovudstyreformann 2009–2018) i heller kritiske vendingar, fann eg det rett å gje eit tilsvar.
«Utfordrande tider i Misjonssambandet» stod på trykk i same avis 12. juni. Eg peika særleg på det einsidige personfokuset hennar som metodisk uheldig, og etterlyste ei breiare og meir strukturorientert tilnærming. For at dette skulle bli meir enn ein laus påstand, drog eg fram ein del relevante moment, sett frå min synsstad.
Annonse
Med innlegget, «Er Jøssangs forsvar for NLMs tidligere ledelse rimelig?» (Dagen 9. juli), tok saka ei ny vending. Innsendaren, Erik Waaler, sår tvil om agendaen min. Innlegget til Aambø Østby karakteriserer han innleiingsvis som «reflektert», og kritikken min ser han heilt vekk frå. Sidan det vel betyr at ho, etter hans meining, har gjeve ei korrekt framstilling, får eg som fortent. Men, om eg forstår han rett, prøver eg i denne situasjonen berre å berga skinnet. Han hevdar at eg svertar kritikarane, kler meg i offerdrakt og bruker Bibelen på ein uheldig måte.
Det fyrste ankepunktet går på det han kallar «de negative personkarakteristikkene». Denne skuldinga skjønar eg ikkje heilt. I forhold til Aambø Østby er det fyrst og fremst tale om metodekritikk og ikkje personåtak. Er metoden lite eigna, går det ut over kvaliteten. Det eg elles skriv om «stilen» til både ho og dei andre kritikarane, er tydeleg i tonen, men like fullt dekkjande, så langt eg kan sjå.
Det andre ankepunktet har med utfordringane og problemstrukturane i innlegget mitt. Opplistinga, hevdar Waaler, har til oppgåve å visa kor krevjande og vanskeleg eg hadde det i HS-tida. Presiseringa mi om eit opplysande og utdjupande sikte, hoppar han galant bukk over. Det som kan sjå ut som ein «nøytral» gjennomgang frå mi side, er i røynda eit utspekulert forsøk på å vekkja sympati og medkjensle. Slå den!
Det tredje ankepunktet knyter seg til bibelbruken. Waaler påstår at eg ved hjelp av bibelord prøver å ta luven av kritikarane. Heller ikkje denne skuldinga treff nødvendigvis så godt. For meg er det opplagt at Bibelen kan ha ein korrigerande, tuktande og rettleiande funksjon også i det kristne arbeidet. Like fullt er dette eit krevjande terreng å røra seg i, noko eg gjerne vedgår.
Omtrent alt eg bar fram i innlegget mitt vrir og vrenger Waaler på – stundom til det ukjennelege. Av og til kan også sjelegransking vera god metode. Og samstundes kan jakt på løynde motiv vera eit tviegga sverd. For skal denne tilnærmingsmåten få siste ordet, må ein lura på kva som fekk Waaler til å skriva. Var det berre omsuta for debattkulturen og versjonen til Aambø Østby?
