Eg ser - forvirring og fornying

Eg ser forfall og forvirring i kyrkje og samfunn. Krig og rykte om krig har komme inn på livet. Men eg ser også forsoning og fornying, med håp og tru i ein ung generasjon som søkjer Gud medan bombene fell over byar i Europa.

Eg ser såra og forkomne menneske av mange slag i ulike samanhengar. Folk som er falt blant røvarar, som har mista alt og er skamslått. Eg ser folk som er såra og vonbrotne.

Men eg ser også at Gud reiser opp mange gode og varmhjarta samaritanara som bryr seg om dei som er ille medfarne og har det vondt. Med kjærleik og nådekraft hjelper dei folk og gjev dei ei ny framtid.

Eg ser store og små uttørka elvefar. Eg ser tomme elveleie. Men eg ser også at tomme elvar fyllest opp med vatn. Ja, eg ser store elvar som flyt over. Eg ser elvar som lagar seg nye vegar, nye elveleie. Eg ser det fløymer over av nytt liv.

Eg ser øydelagde hagar med nedrivne gjerde. Hagar som er overgrodde av ugras og nedgrodde av tornar og tistlar. Men eg ser også at Gud sender folk til å rydda opp og få orden på dei øydelagde hagane. Så ser eg nydelege, fruktbare hagar der mange folk gleder seg saman.

Eg ser trestubbar etter store tre som er hogd ned og fjerna. Dei er berre eit minne om noko som var. Men eg ser også stubbar som skyt nye skot. Eg ser stubbar etter tre som var hogde ned bli opphav til ei ny slekt. Eg ser spiren til eit nytt Guds folk. Ein kvist skyt opp frå stubben, ein ny renning skyt fram.

Eg ser snaue og aude landskap – ei øydemark, ein ørken – ingenting veks, alt er dødt. Men ser også at slike landskap blir vatna og forvandla til eit grønt og fruktbart landskap.

Eg ser ruinar og øydelagde byar. Eg ser samfunn som har brote saman. Men eg ser også at ruinar og byar blir gjenreist og blir bygd opp til velfungerande samfunn.

Eg ser spirer, mange spirer. Kor eg snur og vender meg ser eg spirer. Eg ser spirer som bryt seg gjennom asfalt og steingrunn. Spirene lagar sprekker og sprengjer seg fram der ingen skulle tru at noko kunne veksa. Eg ser spirer i det som ser ut til å vera både god og dårleg jord. Gud skaper nytt liv. No spirer det fram.

Eg ser store kornåkrar svaia i vinden. Åkrane kvitnar mot hausten. Kornet er modent til å haustast inn. Grøda er stor, men innhaustingsarbeidarane er få. Som svar på bønn reiser Gud opp ein ny generasjon.

Eg ser ein ny generasjon, ein rest, ein renning av tørr jord veksa fram.

Eg ser ein ny generasjon, ein rest som på ny skyt djupe røter.

Eg ser ein ny generasjon, ein rest som veks og blømer.

Eg ser ein ny generasjon, ein rest som fyller jorda med frukt.

Eg ser syner frå Gud i mengd. Herren talar i likningar. Syna handlar om forandring, at Gud skaper forandring. Syna handlar om gjenreising, om Gud som gjenreiser og fullfører den gode gjerning han har begynt. Syna handlar om å bera frukt, om å fylla jorda med frukt så jorda blir full av menneske som kjenner Gud. For jorda skal fyllast med kunnskap om Herrens herlegdom slik vatnet dekkjer havsens botn (Hab 2,14).