Ei modig mor mot kommunalt knefall for Pride

Klassekampens intervju med småbarnsmora i Groruddalen i Oslo er ei påminning om at kritisk medborgarskap lever i beste velgåande. Paalgard har merka seg at Pride-feiring er innarbeidd i barnehagen der barnet hennar går, utan at det har blitt problematisert.

Paalgard meiner det imidlertid er problematisk, ja til og med unaturleg, at ein interesseorgasjon som driv med påverknadsarbeid på ulike samfunnsarenaer skal setja premissane for formidlinga i ein offentleg barnehage.

Uro over politisering av barnehagen vitnar om prinsipiell tankegang og alminneleg demokratisk instinkt. Dersom dette hadde handla om noko anna enn Pride, hadde det neppe blitt forsidestoff.

Men Paalgards opprop og engasjement er kanskje eit uttrykk for at noko er i emning, og ei større oppvakning er på gang i landet vårt? Småbarnsforeldre bør lesa denne saka nøye. For kva i alle dagar har ein politisk aktivistorganisasjon i norske barnehagar å gjera?

Opprop fra småbarnsmor: – Pride har ingenting i barnehagen å gjøre

Svaret som kjem når småbarnsmora no stiller nettopp dette spørsmålet til dei ansvarlege, er nokså avslørande. For ho får ingen forklaring.

Kommunen ser ut til å tru at folk berre har blitt vane med at svært radikale krefter får fritak frå eit forkynningsforbod som elles blir halde nøye i hevd.

Barnehageleiinga gir dessutan mikrofonen over til bydelsdirektøren, som viser til at «Pride er tradisjon». Men vent litt.

Det er verd å minna om at ikkje eingong tradisjonar og skikkar vi har arva ned gjennom tusen år, automatisk får innpass i skule og barnehage lenger. Den som tenkjer at tradisjon framleis burde ha ein viss plass i barnehage og skole, kan uansett stilla spørsmål ved den noko lettvinte bruken av tradisjonomgrepet her.

At overflatiske parolar vert gitt som argument for å overrisla barna med politiske symbol i offentleg regi, er langt frå godt nok. Paalgard rapporterer mellom anna om oppslag med «regnbuelovens bud», og då skjønar vi at dette dreier seg om meir enn «blanke ark og fargestifter tel».

Dette minner meir om forkynning av eksplisitt merke. Ideologiske postulat av typen: «jeg kan bli den jeg vil» blir serverte til barna i beste sosialdemokratiske sendetid. Merkeleg nok går slikt under radaren i eit politisk landskap som elles reagerer høgsensitivt mot forkynning.

Ein treng ikkje vera særleg kritisk anlagt for å sjå at dette bør vera startskotet for ein ordentleg ryddejobb.

For å ta opp tråden frå opninga her: Det kan vera fint med eit telys. Men det vesentlege for barnehagebarna er at dei vaksne no vrir på fleire brytarar, så vi får fullt lys over sakskomplekset som den modige mora i Groruddalen her har adressert.

Ho står på framsida av Klassekampen, og vil garantert få sin del av kritikk og kjeft, slik alle som står opp mot den kompakte majoritet på dette feltet må tåla. Håpet er at også andre som sjølve støttar Pride, slik også Paalgard gjer, kan få auga opp for verdien av prinsipiell tenking.

Oppropet til Paalgard poengterer er det «unaturlig at barn deltar på en politisk markering for kampsaker for voksne», i offentlege institusjonar. Og dette meiner vi jo alltid elles. På dette punktet blir dermed særbehandlinga av Pride svært tydeleg.

At ein organisasjon som fremjar svært radikale synspunkt som ja til polygami og surrogati ikkje har nokon plass i norske barnehagar er jo ikkje akkurat eit nytt synspunkt, og det kan nesten verka forslitt å trekka dette fram i ein kommentar nok ein gong.

Det er likevel interessant når nye personar står fram og kastar lys over saka. Då blir ein på nytt klar over kor uryddig og uforståeleg det er at Pride-forkynning i barnehagen er akseptabelt når politikarane våre stadig presiserer at vi ikkje skal ha forkynning i norsk skule og barnehage.

Småbarnsmora i Groruddalen skal ha ros for å kombinera kritisk tenking med praktisk handlekraft i møte med sine lokalpolitikarar. Det er også eit uttrykk for at ord som demokratisk medborgarskap er meir enn tørr teori frå fjerne samfunnsfagtimar. Eden Abraham Paalgard viser korleis det kan sjå ut i praksis.

Det er vilt at Blodbanken blir kamparena for identitetspolitikk