Ein ærlegare kristen-kultur?

Dei personlege vitnesbyrda er rundt oss på alle kantar. I dag har ein journalist knapt ei sak om ho ikkje har eit personleg inngang. Eit nytt statsbudsjett er altfor slitsamt om vi ikkje får vita at det ruinerer Rune frå Rakkestad, eller om det gir ein ny vår i Vardø.

Sophie Elise og andre kjendisar har stort sett alltid noko å «snakka ut» om, og det skal vera helst både vera sterkt kjensleladd og til å kjenna seg att i – på ein gong. Dei får som regel fri tilgang til mikrofonen om dei ønskjer og om dei ikkje plent ser så ekte ut til ei kva tid, ønskjer folk likevel at dei skal dela noko som verkar ekte.

I ei slik tid burde døra stå vidopen også for det kristne vitnesbyrdet, og då meiner eg ikkje berre det å gå fram til ein open mikrofon på eit bedehusmøte. Når den personlege forteljinga spelar så stor rolle, må det vel passa som hand i hanske at vi kan seia med salmisten: «I once was lost, but now I'm found»?