Eit oppbrot er ikkje «å løpe fram og tilbake over kirkegrensene»

Trass at det har vore litt alvorstyngt, dette med oppbrot frå Den norske kyrkja, har eg vondt for å motstå eit høve til humring. Eit slikt høve finn eg i sluttsatsen på Knut Alfsvågs innlegg der han på konstruktivt vis kommenter konklusjonen på serien min «Bryta opp eller bli?»

«Å løpe fram og tilbake over kirkegrensene for kanskje å finne menigheten som passer for meg, har lite for seg», avrundar Alfsvåg. Lat meg i venskapleg ånd byrja med denne.

For eg trur mange med meg er samde om at slik «løping» ikkje er særleg gagnleg. Og eg humrar, for Alfsvåg kunne nytta uttrykksmåten på svært mange andre ting i livet mitt, og det hadde passa betre. «Å løpe fram og tilbake» blir det dessverre litt for mykje av støtt.