Eitt av dei mest geniale grep mot «søndagskristendom» som finst

Midt i ein julimånad med overhengande fare for nedbørsrekord, blir det fort til at lovsongar som Michael W. Smith- klassikaren «Let it rain» set seg litt fast i halsen.

Ja, sjølv «Det skal bli strømmer av nåde», kan får eit litt dempa preg, innan rammene av mollstemte regnprognosar frå yr.no. Særleg når vi kjem til «vi ber deg om mere enn dråper, strømmer, send over oss ned».

Vi veit jo at det er ei metaforisk, eller biletleg, tyding som ligg under her, men likevel. Den som ikkje er vêrsjuk etter vekevis med ferieregn er truleg vidarekommen vestlending. Eller vêrflyktning frå ein sentraleuropeisk by utan velfungerande ventilasjon.

Dessutan kan ein kjenna litt på at det å snakka (og skriva) om vêret, i grunnen er litt småleg. «Å snakka om ver og vind» er sjølve definisjonen av alt overflatisk.

Ein ting er at det er noko som heiter agurksesong i midtsommars-media. Uttrykket refererer til at næringsinnhaldet fort kan bli litt utvatna i sakene som pregar dagsorden. Men ein prøver i det minste å setja dagsorden.

Når ver og vind er samtaletema kan det verka som ei flukt frå det vesentlege, og ting ein eigentleg skulle ha snakka om. Men denne ideen kan vi kanskje bruka nettopp agurksesongen til å ta eit oppgjer med.

I alle fall opererer vi menneske, og kanskje særleg kristne med mange skilje og inndelingar som skaper unødige avstandar mellom trua og livet. Ei kvardagsleg uro over vêret verkar uendeleg langt frå dei såkalla store spørsmåla som livet eigentleg handlar om.

Men kva om vi heller ser såkalla trivialitetar som kvardagen er så full av, som portar inn til trua?

Om dette verka uklart, kan det vera fint å ta fram ei lita og eldgammal, men svært aktuell bok (nærmast eit hefte), som samanfattar læra til ein Broder Laurentius, ein munk som levde og verka på 1600-talet.

Broder Laurentius skreiv ikkje sjølv, men gjennom brev og nedskrivne samtalar, samla saman av Joseph de Beaufort, får vi innblikk i enkle truspraksisar. Dei er framleis er høgaktuelle sjølv om hundreåra er gått.

Broder Lawrence sitt hovudtema er at truande må «øva på gudsnærvær», altså å venna seg til, og leva ut frå det faktum at Gud er nær oss. Heile tida! Også i det vi kan tenkja på som kvardagslivets mange kjedelege omstende og uvesentlege småting.

Då han var 18, var det nettopp eit slags kvardagsmirakel som vart døropnaren for ei djupare gudstru for Broder Laurentius. Den unge Nicolas Herman, som han heitte før han vart karmelittarmunk som 24-åring, vart nemleg sterkt gripen av noko så alminneleg som eit vinternakent tre. Ja, det er lov å smila. Men heng med.

Tanken på at treet om kort tid ville får både blad og bera frukt, gav han eit sterkt bilete av Guds kraft, som aldri seinare slapp taket i han.

Då Broder Laurentius seinare fekk rutineprega arbeid i klosteret oppdaga han at nettopp alt slikt lite spektakulært, i eit heilt alminneleg liv kunne hjelpa han til å søka Gud og bli meir merksam på hans nærvær og allmakt.

Broder Laurentius´ tankar er så enkle at dei passar inn overalt, i ein sommarlangsam bilkø, når du må stå att i målingsstigen i staden for å gå på stranda, når du lukar hagen eller lør ved. Det er faktisk eit av dei mest geniale grep mot såkalla «søndagskristendom» som finst. Å la småtinga bli ei påminning om at Gud finst, er til avgjerande hjelp også med dei såkalla store spørsmåla.

Kanskje samtalen om vêr og vind kan bli ei påminning om å takka for all velsigning han lar regna ned over oss? Eller den mystiske gleda over ordet om «Anden som blæs kor han vil».

Eller la vêr-samtalen over sommarhekken munna ut i ei stille bøn om at Gud skapa god jord for tru i ein nabo som uroa seg meir for sommarvêret enn for dei evige spørsmåla?