Er Bibelen og kristendommen truverdig?

28/11 hevda HLT-lektor John Daniel Andersen åtte grunnar til å tru på Bibelen. Men eg finn store feil i argumentasjonen hans. Ikkje minst i hans sjette påstand om einskap og harmoni mellom dei ulike delane i Bibelen. For eg ser fleire disharmoniar i Bibelen:

a) Kven som er Abraham sine born: I Joh 8,39 er kriteriet at ein gjer Abraham sine gjerningar, med andre ord, omskjer i tråd med 1 Mos 17. Men i Gal 3,7 er kriteriet ikkje å leva som Abraham, men å ha «tru».

b) Kven som skal vera forbanna: I 5 Mos 27,26 er det den som bryt Moselova, men i Gal 3,13 er det Kristus. Men 1 Kor 12,3 om at Anden aldri seier «forbanna er Jesus», motseier Gal 3,13.

c) Skal me alle etter vår død stå opp uforgjengelege? 1 Kor 15,51–52 seier ja, medan Joh 5,29 seier at nokre skal stå opp til dom.

d) Skal all sorg ein dag ta slutt? Op 21,4 seier ja, men Matt 5,4: «Sæle dei som sørgjer, for dei skal verta trøysta», tyder på det motsette.

Kommentar til andre av påstandane hans: 1) Teorien «Det store smellet» stadfestar Bibelens Gud. Feil, fordi Bibelen ikkje stadfestar «Det store smellet».

2) Jesu vitnemål i Joh 10,35 om «Skrifta». Heilt samd, men både i Joh 10,35 og alltid elles i Bibelen, som i 2 Tim 3,15–16, betyr «Skrifta» det kristne GT (dei 39 første bøkene).

4) Kyrkjefedrar som Luther hadde eit «høgt» skriftsyn. Tja. Luther peika på Bibelen, men var samtidig skeptisk til skrifter som Jakobs brev.

7) Bibelen fungerer i praksis. Dette er subjektiv reklame. For om enn mange, inkludert underteikna, har positive erfaringar med Bibelen, finst det mange som har negative erfaringar med Bibelen.

3) Bibelen stadfestar at alle dei 66 bibelbøkene er Guds ord. Nei, fullstendig feil. For både Jesus, 2 Tim 3,15–16; 1 Kor 4,6 og Jud 2 stadfestar berre GT, og eg ser ingen bibelord som tydeleg seier at også alt i NT er Guds ord.

Men å glatta over klare motsetnader i Bibelen – som eg med mine fire døme a-d ovanfor viste eksisterer, bidrar til å svekkja truverdet til Bibelen og kristendommen. For desse døma viser meg at kristendommen vil ri to hestar samtidig; både billeg romantisk nåde (Ba’al) og truskap mot Herren.

Og inndelinga av Bibelen i GT og NT samsvarar ikkje med slik forholdet mellom den nye og gamle pakta er forklart i Jer 31,31–34. For der er det ikkje snakk om ei ny skriftsamling som skal gjelda framføre den gamle, men om at Gud innfører ein ny og betre metode for å få dei utvalde til å halda Guds lov.

Og denne usaklege favoriseringa av NT kontra GT, viser at kristendommen har valt Ba’al framføre Herren. Men Jesu kyrkje må vraka Ba’al – ikkje eingong halta til begge sider, slik Elia påpeika i 1. Kong 18,21 ff.

Reportasjane om Jesu ord og gjerning i NT må sjølvsagt inkluderast i kanon. Men kyrkjeleiarar sine lærekommentarar i NT (særleg i breva og Joh. Op.), må ikkje sidestillast med Jesu ord.