Er det verst «å gå til grunne» eller å vera «evig fortapt»?

Jon Kvalbein blir uroleg, dei liberale og ateistane jublar. Begge partar kan roa seg ned. Dei tek feil.

Kva er skilnaden på – kva er verst av «å gå til grunne», eller vera «evig fortapt»? Å gå til grunne er det som skjer når ein må smaka den andre død: Å missa alt av liv og eksistens – altså bli gjort tilinkjes, bli utsletta. Å vera evig fortapt er som ordet seier: – Å gå glipp av, missa, tapa Det evige livet, samfunnet med Gud i Himmelen.

«Straffa er», skriv Paulus i 2 Tess 1,9: «Å bli utestengd frå Guds åsyn …» – ikkje eitt ord om uendeleg seigpining i eit brennande helvete. Men dette har vore kyrkja si lære – forfatta av DKK av kommersielle grunnar: – makt og midlar for å byggja ei kyrkje av denne verda.

J.K. skriv: «Jesu beskrivelse står i sterk motsetning til enhver lære om endelig tilintetgjørelse av de ugudelige». Nei. Frå Mosebøkene via Job og Paulus til Openberringsboka står det nettopp det.

At ateistane jublar, får så vera. Dei om det. Men at det å skulla bli evig utsletta – at det er noko anna og betre enn å vera evig fortapt, er uskjøneleg. Å gå glipp av Det evige livet i Guds nærleik på Den nye jord er nettopp det som er fortapinga.

Ny bibeloversettelse: Fortapelsen fjernes ikke fra «Den lille bibel»

Då Jesus leid krossdøden i vår stad var nettopp utestenginga frå Gud det mest pinefulle: «Min Gud, min Gud kvifor har du forlate meg!» Då leid han helvetes kval i vår stad.

For oss kristne å leggja til noko for å skremma folk til kristendomen – er ubibelsk.

Utestenging – borte frå Guds åsyn og nærleik – fortaping – utsletting – å missa Det evige livet, er det verste som kan henda oss menneske. Å skremma med ei fysisk pine er misforstått og ikkje i samsvar med Guds vilje og Bibelens ordlyd.