Debatt
IKKJE TIL Å SKJØNE: At det å skulla bli evig utsletta er noko anna og betre enn å vera evig fortapt, er uskjøneleg, skriv Jostein Sandsmark.
Adobe Stock
Er det verst «å gå til grunne» eller å vera «evig fortapt»?
Jon Kvalbein blir uroleg, dei liberale og ateistane jublar. Begge partar kan roa seg ned. Dei tek feil.
Kva er skilnaden på – kva er verst av «å gå til grunne», eller vera «evig fortapt»? Å gå til grunne er det som skjer når ein må smaka den andre død: Å missa alt av liv og eksistens – altså bli gjort tilinkjes, bli utsletta. Å vera evig fortapt er som ordet seier: – Å gå glipp av, missa, tapa Det evige livet, samfunnet med Gud i Himmelen.
«Straffa er», skriv Paulus i 2 Tess 1,9: «Å bli utestengd frå Guds åsyn …» – ikkje eitt ord om uendeleg seigpining i eit brennande helvete. Men dette har vore kyrkja si lære – forfatta av DKK av kommersielle grunnar: – makt og midlar for å byggja ei kyrkje av denne verda.
