Debatt
Er ein reell samtale om kyrkjevalet mogleg?
Underteikna hadde tidlegare i juli eit innlegg som kommenterte Karl Øyvind Jordell sin påstand om at Frimotig Kyrkje sine synspunkt på kyrkjevalet «eigentleg» løyner eit ønske om at få bør ta del i valet.
Eg oppmoda Jordell og lesarane om å sjekka open tilgjengeleg motivasjon, og ikkje leita etter ein skjult agenda, for å forstå kva vi har på hjartet. Innlegget mitt dokumenterer nemleg at det både er historisk samanheng og eit konsistent teologisk resonnement bak våre standpunkt, der indirekte val og gjennomgåande representasjon er stikkord.
Annonse
Dessutan meiner vi at det er ein styggedom å leggja kyrkjelege val tett opp til politiske, i tid så vel som i lokalisering. Eg siterte eg innstillinga om eit livssynsope samfunn frå 2013: «Utvalget vil på prinsipielt grunnlag konkludere med at det for framtiden ikke bør legges opp til at valg i Den norske kirke, eller noe annet tros- og livssynssamfunn, kobles sammen med de offentlige valgene, verken i form av samlokalisering eller felles tilrettelegging og presentasjon».
Det er ikkje første gangen eg siterer innstillinga. Men det beint fram uroar meg at dei som suverent neglisjerer dette rådet, aldri ser seg tent med å drøfta eit slikt viktig punkt.
Haldninga grensar til det uanstendige. Er ein reell samtale mogleg utan at vi tek opp reelle, saklege, problemstillingar?
Eit samla Bakkevig-utval sa i 2002: «Av religionspolitiske og kyrkjelege grunnar er det viktig å skilje dei [kyrkjevala] frå offentlege val.» Vi skulle tru at utsegna om «religionspolitiske og kyrkjelege grunnar» er prinsipielt å forstå, og faktisk ikkje har eit datostempel på seg.
Eg kalla ein oppslutnad på 10-12 prosent i kyrkjevalet for ein «skandale». Prof. Bernt Aadal kallar det ein «fiasko». Resultatet manglar uansett legitimitet – dersom «demokrati» er den store verdien her. Også Aardal kallar det å legge kyrkjevalet så tett opp til det politiske «en sammenblanding av kortene».
