Er evangeliet lovlaust?

I Dagen 02.09. har Vidar Sætre eit svar til Egil Sjaastad med ovanståande overskrift, då utan spørjeteikn. Sætre legg vekt på at Guds bod skal føljast for at vi skal få evig liv (Luk 10,25 ff). Dei er ikkje sett til sides eller umyndiggjort på noko vis. Det er ikkje vanskeleg å vera samd med han i det. Samstundes er det utfordrande å halda seg «innanfor» heile tida. I starten var det mindre komplisert …

Dei første som fekk den utfordringa, var Adam og Eva. I starten hadde dei berre eitt bod, 1 Mos 2,17: «.. men treet til kunnskap om godt og vondt, må du ikkje eta av, for den dagen du gjer det, skal du visseleg døy». Dei åt av treet, men døydde ikkje.

Då Gud seinare den dagen konfronterte dei med synda, stramma han hardt inn på levekåra deira (1 Mos 3,16–19). Men han tok ikkje livet av dei. I staden laga han klede til dei av skinn og kledde dei. Når dei då sidan såg på einannan, såg dei ikkje nakenskapen til den andre, men Guds gåve som dekka over synda deira. Det var Guds val å la si omsorg for, og sin kjærleik til sin skapning, skapt i hans eige bilete, trumfa lovas bokstav.

Men Guds ord, bod og forskrifter vart fleire ettersom åra gjekk, og meir utfordrande å leva etter. Då Israel, Guds folk, skulle få sitt eige land, fekk dei lover å forhalde seg til, og forordningar om mange offer. Viktigast av dei var forsoningsofferet til soning for syndene til folket (3 Mos 16). På ein bestemt dag kvart år skulle det utførast. Det var einaste dagen ypparstepresten kunne gå inn i det høgheilage, og berre etter ein omstendeleg reinsingsprosess for seg sjølv. Og kvart år gjorde israelsfolket dette, fram til tempelet vart øydelagd i ca. år 70.

Om Guds forventning til menneska hadde vore at dei skulle klara å halda seg til hans ord, ville offertenesta vore meiningslaus. Men Gud veit kven vi er, han hugsar at vi er støv (Sal 103,14). Og han møtte israelsfolket med same kjærleik og omsut som Adam og Eva vart møtt med etter deira fall. Han lét folkets brot og synder år for år verta sona ved offer.

Og så, då tida var fullkommen (Gal 4,4) sende Gud son sin, og han vart eit endeleg offer for all synd (1 Joh 2,2). Dette understreka Gud ved at forhenget i tempelet, som stengde vegen inn til det høgheilage, rivna i to, ovanfrå og ned. Offertenesta i tempelet var erstatta av noko betre. Og dette «betre» femna ikkje berre jødane si, men all synd.

Lovas funksjon er å visa oss Guds «krav» og vilje. Jesu offer på Golgata er den faktoren som gjer at Gud kan tilgje oss våre brot på lova og møta oss med sin nåde til evig liv.