Etter Erna: «Her har me ei som kan verta statsminister!»

Det ser diverre ut til å gå mot slutten for Erna Solberg som Høgre-leiar og statsministerkandidat. Eg tykkjer eigenleg det er djupt urettvist at ho skal få lida for ektemannen sine krumspring på aksjemarknaden.

Ho har pondus i alle tydingar av ordet, og på same vis som Gro Harlem Brundtland gjorde ho seg fortent til å vera «landsmoder». Me er nok mange som i det lengste vonar at alt skal ordna seg for Erna.

Det seier eg utan å vera høgremann. Eg stemde på partiet nokre gonger i yngre år, men det var før «høgrekvinnene» gjekk inn for fri abort.

Som ekte jærbu har eg heller aldri vore freista til å røysta på Arbeidarpartiet. Men dei har så lenge er kan minnast hatt mange gode politikarar, og eg held mykje av Støre som statsminister.

Den einaste som kunne gjera han rangen stridig, måtte vera Trond Giske, men han er like mykje i unåde i Arbeidarpartiet som eg er i Oslo katolske bispedøme. Det er i det heile smått med folk som utmerkjer seg blant politikarane på Stortinget, tykkjer eg.

Det kan sjølvsagt koma av at eg som gamal mann ikkje fylgjer godt nok med. Men her ein kveld fekk eg nærast ei «openberring» på Dagsnytt 18. Der var ei ung høgrekvinne, Anna Molberg, i diskusjon med ein frå SV som gjekk inn for seks timars arbeidsdag.

Ho var noko heilt særs: kunnskapsrik og klok, og til tross for sine unge år ein driven debattant, og det på eit språkleg nivå som låg fleire oktavar over det gjengse politikarspråket.

Tanken slo meg straks: Her har me ei som kan verta statsminister! Eg er like mykje for kvinnelege statsministrar som eg er mot kvinnelege prestar.

Det er kvinna si oppgåve å styra huset. Då høver det godt at ei kvinne styrer landet. Menn har lett for å yppa seg mot kvarandre, særleg dei yngre, men dei bøyer seg for «mor».

Skulle Erna «ha sejlet sin Skude på Grund», som det heiter hjå Ibsen i Kjærlighedens Komedie, er det lett å sjå for seg Anna Molberg både som partileiar og statsministerkandidat.

Eg er heilt utan innsyn i politikkens korridorar og labyrintar, så mi røyst er berre ei røyst frå folkedjupet, men dei gamle romarane visste at vox populi (folkets røyst) kunne vera vox dei (Guds røyst). Difor vågar eg dette lågmælte hurra for Anna Molberg.