Finst det ein plan B?

I Plussord filosoferte presten Sunniva Gylver over om Gud kunne ha ein «plan B» for dei som ikkje trur på Jesus. Me er veldig mange som gjerne skulle hatt eit slikt håp – når me, som Sunniva, har måtta oppleva at nokon me var så glade i har gått bort – utan synleg å ha denne trua. Eg finn det vanskeleg å kvila i eit slikt håp ut frå Joh 3,16.

Det er likevel mogleg å få kvila – få fred – ut frå Guds ord. Det finst uendeleg mange «bøneborn» i denne verda. Det er nærmast umogleg at eit slikt bønebarn skal gå fortapt når det har ein eller fleire forbedarar som ber i tillit til Guds ord og lovnader! Under nokre trøystefulle vers som eg har fått kvila i.

Gud vil ikkje at nokon skal gå fortapt! (2 Peter 3,9)

Joh 5,14: «Dette er den frimodige tillit me har til Gud at han høyrer oss når me ber om noko etter Hans vilje. Og når me veit at Han høyrer oss, kva me så ber om, så veit me også at me alt har det me har bede han om …»

Så er det ikkje alltid me får sjå svar, men Gud kjem aldri for seint! Derfor …:

Fil 4,6–7: «Uroa dykk ikkje for noko, men legg alt de har å be om fram for Gud i bøn og påkalling, med takk. Og Guds fred, som går over all forstand, skal vara dykkar hjarte og tankar i Jesus Kristus.»

Er det mogleg å leva i ein slik «Fred» og samstundes vera redd for at det/dei kjære bønebarnet/borna våre skal ha gått fortapt? Nei, det er heilt umogleg. Me får lov å kvila i Ordet! Då kan me ta til oss:

Fil 4,4: «Gled dykk i Herren alltid! Atter vil eg seia dykk: Gled dykk!»

Og Jesu eigne ord i Mark 11,24: «Derfor seier eg dykk: Alt de ber om i bønene dykkar – tru at de alt har fått det, og de skal få det.»

Difor, la oss be i tru – då kan me kvila i Guds Fred – utan ein «plan B».

Til deg som misforstår poenget mitt om Plan C

Plan A eller B? Jeg foreslår at vi legger til plan C