For den som trur er ikkje døden slutten. Det er starten på det nye livet

Det har snart gått ei veke sidan vi feira at grava var tom og at Jesus sto opp frå dei døde. Vi er tilbake i kvardagen, men påska må vi ikkje sleppe tak i.

Det kjennest som eg har vore i litt for mange gravferder det siste halvanna året. På denne tida har eg mist to tanter og ein onkel.

Slik blir det når far er nest yngst i ein søskenflokk på ti. På eit tidspunkt blir det mange tap. Mange ein er glad i som blir borte og store tomrom etter dei. No er dei berre to att av denne høgrøysta, fargerike flokken, som vaks opp på eit nes ytterst på Stad.

Det som har slått meg etter alle desse tantene og onklane som gjekk bort, er likevel kor mykje håp det er i den kristne gravferda. For den som trur er ikkje døden slutten. Det er starten på det nye livet.

Same kor nattsvart sorga er, også om det er eit ungt menneske som blir rive vekk altfor tidleg, så ligg dette håpet der i enden av sorga: Ein dag skal ein møtast igjen. Ein dag skal vi igjen vere saman, heime hos Gud.

For ein uendeleg skilnad det er, mellom å ha dette håpet og å ikkje ha det. Mellom å tru at dette livet er alt og å tru at det beste er i vente.

Det var dette som vart vunne i påska: Himmelhåpet. At vegen vart opna heim til Gud for kvar den som trur. Fordi Jesus vart krossfest og døde i vår stad.

Kva det kosta han, vil vi aldri forstå. Men vi aner smerta når han ropa «min Gud, min Gud, kvifor har du forlate meg?» Han var skild frå Gud. Det var ikkje til å halde ut, men han gjorde det likevel. I vår stad.

Jesus sona syndene våre. Hadde han ikkje gjort det, måtte vi ha sona dei sjølve. Då var det vi som ville blitt skilde frå Gud. For det er dette som er resultatet av synda. Ho skil oss frå Gud.

Mange av oss har nokså tungt for å snakke om frelse, synd og fortaping. Vi blir lett flakkande i blikket og ulne i munnen. Vil helst seie at Gud er glad i alle, og at det sikkert går bra til slutt.

At Gud er glad i alle, er det ingen tvil om. Han elska oss medan vi endå var syndarar, står det i Bibelen. Det er dette som er fundamentet i det kristne menneskesynet. Vi er skapt i Guds bilde og elska uansett.

Difor blir det feil, dersom ein ser på folk som frelsesobjekt eller som reiskapar for Guds rike, slik tidlegare pinsepastor Mia Erlandsen fortel om i Dagen. Ho opplevde at relasjonane vart instrumentelle. At menneske ho møtte på sin veg vart ei «brikke for å få endene til å møtes i menigheten».

Menneske må aldri bli eit middel eller eit prosjekt.

Men nettopp fordi Gud elskar oss sende han son sin for å frelse oss. Så vi ikkje skal gå fortapt, men ha evig liv. Det må vi aldri slutte å snakke om.

På Stad har folk eit nært forhold til frelse og fortaping, til redning og forlis. Altartavla i Ervik kapell viser ei kvinne som klamrar seg til korset og ein båt som stampar i grov sjø. Klokka i dette kapellet var ein gong skipsklokke på hurtigruta D/S Sanct Svithun, som forliste rett utanfor Ervik, då ho vart senka av allierte fly 30. september 1943.

76 menneske vart berga, då menn frå bygda satsa sine eigne liv i ein historisk redningsaksjon. 47 omkom.

I 1972 braut det ut vekkjing i nettopp dette kapellet, eitt år etter at det var innvigd. Mange såg at dei trong å bli frelste, men somme fortel at dei venta i det lengste. Ein av dei var den unge bonden Per-Gunnar Nygård.

«Eg var redd ungdomstida mi skulle bli spolert, dersom eg bøygde kne», sa han.

«Vart ho spolert?» spurde eg.

«Nei, det var då det verkeleg byrja», svara han.

Bibelen er tydeleg på at det kjem ein dom og at det finst ei fortaping. Korleis denne fortapinga ser ut, veit vi lite om. Men eitt veit vi: At fortapinga inneber at ein er evig skild frå Gud.

Det er difor vi skal dele tru og drive misjon. Sjølv om vi kjenner oss feige og meir i slekt med Peter på langfredag enn med Paulus på misjonsferd. Sjølv om vi blir flakkande i blikket og kjenner tunga vekse i munnen. Sjølv om det er veldig lite 2023 å påstå at det finst ei frelse og ei fortaping, kan vi ikkje la vere å fortelje om det. Men aldri utan å peike på nåden og håpet og redninga. For i påska opna Jesus vegen heim til Gud.