Leder
FORSKINGA ER TIL Å FÅ HJARTEBANK AV: Ekteskapet er nemleg ikkje så trist som Ibsen skal ha det til i teaterstykket «Et dukkehjem».
Adobe Stock
Heilt alminnelege, lykkelege ekteskap – eit tabu i vår tid?
Eg sat nyleg på ein ekteparkonferanse og kikka litt diskre rundt meg. Var dette ein arena for å løysa ekteskapelege problem? Eller var vi samla for å få lov til å vera litt lykkelege i lag med par i same situasjon?
Ryktet om det ulukkelege ekteskapet er framleis kulturelt tankegods i frisk sirkulasjon. Gå til litteratur, til film, til musikk. Her får vi stort sett valet mellom hektisk, forelska «hjerte-smerte», eller så er det berre å seia som popartist Sondre Justad repeterer heile 35 gonger i ei kort låt: «de e over».
Ekteskapet, derimot, det som varer, som forpliktar det som er meint å tvinna to lagnadar uløyseleg saman, det forsvinn gjerne litt. Sjølv om Churchill påstod at hans mest briljante bragd var å overtala den kjære Clementine til giftarmål, er det stort sett to kulturelle stereotypar for ekteskapet: keisamt eller knirkande.
I Henrik Ibsens teaterklassikar «Et dukkehjem», til dømes, veit vi at det var begge delar på ein gong. Og det endar naturlegvis katastrofalt.
