Debatt
Helvetet – finst det?
Helvete er atter tema i avisspaltene. Trenden er å meina at det ikkje finst. For så vidt er det sant: Helvetet er ikkje oppretta ennå. Like så lite som Paradis er gjort i stand, er ikkje helvetet klargjort.
Jesu ord i Joh 14,3: «Og når eg har gått bort og stelt til ein stad åt dykk, kjem eg att og tek dykk til meg, så de skal vera der eg er.»
Annonse
Paradis står på vent. Alle dei døde er i forvaring i Dødsriket.
Sameleis er det med helvetet. Les Jesu eigne ord når han definerer helvetet i Luk 13,28: «Og de skal gråta og skjera tenner når de får sjå Abraham, Isak og Jakob og alle profetane i Guds rike, men de sjølve er kasta utanfor.» Altså etter den første død og alles oppstode. Det er ikkje eitt ord om fysisk eld og svovel i Jesu helvetesskildring. Paulus skriv i 2 Tess 1,8–9: «Straffa deira skal vera ei evig fortaping borte frå Herrens åsyn og frå hans herlegdom og makt.»
Jesus fekk som den første smaka helvetes gru på Golgata: Å bli forlaten av Gud. Han vart utestengd frå sin Fars nærvære, og ropte i ulideleg pine og angst: «Min Gud, min Gud – kvifor har du forlate meg!» Då hadde han nådd botnen, smaka helvetes kval for vår skuld. Nå var han ferdig med soningsverket og kunne ta det siste steget: La seg oppslukt av Døden. Han ropte ut at oppdraget var utført – bøygde hovudet og gav opp livet og ånda – som gjekk tilbake til Gud.
Gud skaper ikkje helvetet; det oppstår – blir ein realitet i dei fortaptes sinn – ei mental pine verre enn all fysisk smerte, just som Jesu sjelelege kvide var størst i Getsemane, før han lei den fysiske krossdøden. Dei fortaptes pine oppstår når dei ser Guds velde, rikdom og makt; «og alle kne skal bøya seg og gje Gud ære». Då ser dei kva dei med sin frie vilje gav avkall på då dei trassa Guds gode vilje og overgav seg til det vonde.
Dei ser verdien av livsanden og æva i eit barneforhold til den allmektige. Dei vert gripne av dødsangsten og kjenner smerta ved å sjå den evige fortapinga i augo. Dei får tilmålt si rettferdige straff for si synd, for deretter å bli kasta i eldsjøen til den endelege utsletting: Den andre død. Kropp og sjel blir øydelagd, og dei må gje opp livet, medvitet og ånda, som går tilbake til han som lånte dei ut.
Dei frelste kan gå inn til sin Fars herlegdom og gleda seg i syskenflokken av hans barn, i storebrors selskap til eit liv på den nye jord – i Guds dimensjon: Æva.
«Tenk for en jubel, ja, tenk for en jubel…!» «Oh, when the saints go marchin in…!»
Denne bodskapen er det me må bera ut i heile den ufrelste verda!
