Innvandring og islamifisering – kvar går vegen?

Med jamne mellomrom flammar det opp eit ordskifte om innvandring til landet. Er dei årlege tala for store? Treng ikkje Noreg all den utanlandske arbeidskrafta me kan få? – Jo, seier bedriftseigaren. Tja, seier skulesjefen. Nei, seier fengselsdirektøren.

Frå partia og folkevalde kjem det både ja og jo, tja og nei, tjo og hei – alt etter den plasseringa dei har på den politiske skalaen. Men mest alle meiner: Det er for liten del av dei innvandra som lærer norsk, er i arbeid og betalar skatt!

Gåte: Kvifor skil då den etniske og religiøs/kulturelle bakgrunnen så mykje når det gjeld å vera til gagn og inntekt – eller til plage og utgift – for eit vertsland? Kvifor arbeider innkomne buddhistar og sikhar jamt og trutt når så mange muslimar ikkje gjer det?

Islamifisering – prosessen å utbreie islam – er i gang så snart det er tilstrekkeleg mange muslimar i eit land til å kunne virke og agitere for «religiøse og kulturelle rettar». Buddhistar og sikhar misjonerer ikkje, og dei har heller ingen verdsomspennande ummah i ryggen.

Islam er i ei særstode. Det er ikkje berre ei trusretning, men eit heilskapleg system med religiøse, juridiske, politiske, økonomiske og militære komponentar. Når tolerante og demokratiske samfunn sluttar seg til det liberale synet med «fritt fram» for religionane, gløymer dei å rekne med kva islam inneber og fører med seg.

Abid Raja har gjeve ut ny bok. Han har snudd; den muslimske innvandringa er blitt for stor. Han ser faresignal i korleis Oslo og landet endrar seg på få år.

Me opplever uro og forfall i skulen, gjengkriminalitet, homohat og undertrykking av kvinner. Integrasjonen feilar. Norske verdiar slår lite gjennom.

Då er spørsmålet om Abid Raja etter kvart vil tilrå fleire å lesa dr. Peter Hammond si bok «Slavery, Terrorism and Islam». Hjå denne sørafrikanske forfattaren er det meir enn nok ammunisjon å finne for demokratar som vil kjempe mot fundamentalisme, einsretting, kriminalisering og mørklegging av våre moderne samfunn.

Dr. Hammond skapte røre i 2007, då han presenterte ei empirisk basert liste over trugsmål som forsterkar seg etter kvart som islam veks seg større i eit land eller område.

Ved hundreårsskiftet var det berre eksotisk og hyggeleg når den muslimske delen av folket nådde rundt ein eller to prosent (USA, Australia, Italia, Noreg). Å gjera om eit par gamle bingolokale til moskear var OK. Og det er «fint med nye butikker og grønnsaker på hjørnet». Og kurs i magedans var populært tilbod i husmorlaget.

Frå om lag fem prosent og oppover tek islamistane og muslimane for alvor til å stille krav og utøve større (uproporsjonal) påverknad i samfunnet. Frå om lag 10 prosent av folket (men alt med majoritet i enkelte byar/bydelar) aukar lovløysa, skyting, bilbrenning, med meir.

Med over 20 prosent kjem militante jihadgrupper, sporadiske drap, brenning av kyrkjer og synagoger. Ved 40–50 prosent går situasjonen over i stadige terroråtak, massakrar, pågåande krigføring, rasering av kyrkjegardar og nasjonale kulturminne.

Ved 60–70 prosent er det forfølging av ikkje-truande, sharia som våpen mot annleis tenkjande, og innføring av jizya, særskatt på vantrue menneske. På det høge 90-talet tronar Iran, Irak, Gaza, Pakistan … På 100 prosent er det garantert fred, Dar-es-Islam (fredens hus): Jemen, Somalia, Saudi-Arabia.

For femten år sidan skreiv eg at det er grunn til å tru at islamifiseringa ikkje vil bli stort annleis i Norden enn andre stader i Europa, så framt den ikkje-vestlege innvandringa held fram utan atterhald.

Sverige skil seg i dag ut her i nord. «Vi vil ikke ha svenske tilstander her!» seier våre partitoppar no bestemt. – Eg er samd med dei i dette ynsket, og er no spent på kva dei vil gjera.

Innvandring til Noreg ulikt utvandring til Amerika