Frispark
Israel, Grand Prix og Europas forfall
Mange har stilt spørsmålet om Eurovision Song Contest (Grand Prix på folkemunne) no er ved vegs ende?
Det største musikkprogrammet i verda, med glam, glitter og opptil 525 millionar sjåarar, er for politiske aksjonistar blitt eit freistande objekt å utnytte. Krigen i Gaza førte til at ståket i og rundt melodifestivalen i år stod fram som eit mareritt.
Annonse
I Europa og USA har palestina-komitear, anti-sionistar, antisemittar, nazistar, islamistar og venstresosialistar samla seg til felles innsats: Heng ut Israel og ta jødane! For somme demonstrantar trur eg solidariteten med palestinarane er djup og ektefølt. For andre rår hatet og det evige ynsket om å motarbeide og utrydde jødane.
Aksjonistane søkjer å undergrava Israel politisk. Då må det framstillast som om Israel krigar mot «det palestinske folket» – ikkje mot ein terrororganisasjon. Det gjeld såleis å gløyme Hamas sitt åtak og massakrane den 7. oktober, og i staden leggje all skuld for den skrekkelege krigen på Israel.
Verkemidla i propagandaen er mange, frå demonstrasjonar til opprop og flagging. Men mest effektivt er påverknaden frå norsk fjernsyn, inkludert fælslege bilete og videosnuttar (tilsendt frå jihad-allierte i Gaza?), nærfoto av menneskelege lidingar, og stadig omtale av «den israelske krigsmaskinen som dundrer inn». (Wolasmal).
NRK, NTB, TV 2, og mest alle større presseorgan og publikasjonar, har vore einsidig negative mot Israel. Det forklarar kvifor den norske folkeopinionen på kort tid er blitt den mest fordømande i heile Europa.
Eurovision Song Contest er eit samarbeidsprosjekt mellom dei nasjonale allmennkringkastarane, som eig konseptet. Mange her heime har prøvd å få til boikott, og særleg å få stengt Israel ute. Honnør til NRK som har greidd å halde fast ved prinsippa for deltaking og medansvar i ESC trass i alt utvendig press.
I finalen i Malmö sigra Sveits. Israel, med den sympatiske ungjenta Eden Golan, kom høgt opp med eit rekordtal røyster frå folkejuryane. Noreg vart fiasko og Gåte kom sist; edle tonar frå vår folkemusikkarv vart larma bort.
I ettertid vil kringkastingssjef Vibeke Fürst Haugen ha ei evaluering og tek til orde for «enkelte justeringer» i opplegget. Men sjølve Melodi Grand Prix vil nok halde fram, fordi eigarane vil ikkje kaste vrak på program som årvisst skapar så mykje omtale, prestisje og spenning – og difor svært høge sjåartal.
Som fast sjåar kan eg òg ynskje meg enkelte justeringar. Eg vil ha eit tevlingsopplegg med vekt på melodi, tekst og kultivert framføring, utan effektmakeri og pyroteknikk – og slett ikkje meir sceneshow med utgliding i abnormitetar.
Annonse
Men sjølve Melodi Grand Prix vil nok halde fram.
No fekk dei fleste av oss i dei tusen heimar meir enn nok: Irske satanistar tevla med finske fueballar, spansk dameundertøy på mannlege dansarar, og vinnaren, ein kjønnsforvirra sveitsar, flaksa omkring i skjørtet til ei småjente.
Altså: Grand Prix eller Grand Pride?
Det er visst ikkje lenger tale om kva kulturelt nivå og haldningar den prestisjetunge tilskipinga skal formidle. Ideologisk progressive samfunnskrefter arbeider no intenst for å påverke prinsipp, premissar og retning for dette årlege storhendet. Då eg la ut nokre av synsmåtane mine på Facebook, ramla det inn fleire hundre kommentarar.
Emnet utløyser breitt folkeleg engasjement, ikkje minst fordi Melodi Grand Prix heilt sidan 1960-åra har følgt oss som eit underhaldande familieprogram. Utflytande dekadanse blir kalla frigjering og kunstnarleg utfalding.
Historikaren, mangeårig journalist og debattredaktør i Aftenposten, Ulf Andenæs, skriv rett ut: «Grand Prix er blitt en gjenspeiling på Europas forfall.» Ein kan spørja: Er vårt verdifundament – frå Jerusalem, Athen og Roma – i ferd med å forvitre? I så fall er Europa og Vesten snart ille ute.
