Jøssang: Tid for avrunding

Bjørg Aambø Østby og underteikna har sidan i vår hatt nokre rundar om uroa i Misjonssambandet. Så vidt eg kan sjå er det lite nytt i det siste innlegget hennar (Dagen 22.10).

Eg har heile tida hevda at innsteget hennar blir for smalt, einsidig og ubalansert. Utan vidare hell har eg prøvd å peika på kontekstuelle tilhøve. Når ho også stenger for meir overordna perspektiv, er det ikkje så mykje meir å samtala om.

Eit par ting vil eg likevel kommentera. Det gjeld for det fyrste rolleforståinga mi på generalforsamlinga 2022. I motsetning til kva Aambø Østby synest å tru inneheld grunnreglane ingen karanteneparagrafar for tidlegare hovudstyremedlemmer korkje med omsyn til tid eller sak. Saker som misjonsfellesskap vil ta opp, må vera hovudstyret i hende seinast tre månader i førevegen (§ 9 i grunnreglane).

Sidan rapporten frå kontrollkomiteen alt stod på sakslista, kunne dei vanlege forhandlingsprosedyrane nyttast, noko som også inkluderte framleggsretten («...det er også mulig å levere skriftlig (forslag) til dirigentene», forhandlingsreglementet, 1.4.4, pkt.c ). Det er med andre ord tale om grunnlause påstandar frå hennar side.

Det andre går på habiliteten til varslingsutvalet som hovudstyret sette ned. Det bestod av fire medlemmer, to advokatar, ein professor i strategi og leiing og ein psykolog med misjonærbakgrunn frå Misjonssambandet. Dei var ikkje uhilda nok, ifylgje Aambø Østby.

Skal ein ta denne innvendinga på alvor, er det meir enn merkeleg at denne kritikken ikkje råkar kontrollkomiteen. Den bestod jo berre av aktive og «avhengige» misjonssambandsfolk.

Men dei var likevel i stand til å fella rettvise, objektive og sanne domar. Også i dette stykket må det vera noko i den metodiske tenkinga hennar som ikkje er heilt i vater.