Debatt
Kampen for livet
«Eg står her som kristen», er referert som helseminister Vestre sitt utsegn då han la fram forslag til ny abortlov. Eg skal ikkje vurdera hans vedkjenning. Dommen høyrer Herren til for oss alle. Men utsegna vekte eit minne frå studietida.
«Det er viktigare at Cæsar er ein god hærførar enn at han er ein god kristen», hugsar eg ein av mine gode professorar på gamle MF uttrykte det. Omsett til helseministeren – hærførar Vestre gjev oss ein trist og ikkje god bodskap. Det er eit stort falsum å fokusera på abort avgrensa til kvinner sine rettar. Abort tek ikkje liv av kvinner, men det verjelause barnet som ho bær. Det er det store alvoret. Helseministeren og regjeringa er med forslaget ikkje på livet si side.
Annonse
Det er tankevekkjande at forslaget til meir liberal abortlov kjem i det året vi feirar tusenårsjubileet for «Kristenretten» og tinget på Moster i 1024. Det var starten på eit sed- og kulturskifte til vern om livet. Uønskte born skulle ikkje lenger setjast ut i skogen for å døy. Dei skulle takast vare på og få veksa opp.
I 2024 er altså «tingforslaget» at det skal bli enno lettare å kvitta seg med uønskte born – på ein meir raffinert måte. Tvillingar skal også kunna frårøvast bror eller syster. Utruleg!
Det er mykje som er uforståeleg her. I nærmiljøet har vi vore «plaga» av måkereir. Det er verna frå første kvisten er lagt. Måkebestanden er truga! Samfunnet treng fleire arbeidsføre ikkje minst grunna eldrebølgja og at for få blir fødde. Samtidig har ein altså gjennom mange år teke livet av mange tusen nye skattebetalarar før dei er fødde. Forstå det den som kan!
Det er fleire poeng som nå treng løftast fram i det offentlege rom:
For det første treng vi ei tydeleg mobilisering for vern om truga liv – født som ufødt. Livet må ha forkøyrsrett. Vi må stå saman med Menneskeverd og alle gode krefter i denne kampen. Det er stor grunn til å takka legar som Saugstad og Magelsen og andre som med faglege medisinske premissar står opp for livet både til born og mødrer. Det negative sedskiftet som vi nå augnar, må vi gjera alt vi kan for å stoppa.
Menneskeverdet blir krenkja. 12 eller 18 veker gjev ikkje prinsipiell skilnad. Det er livet det gjeld! Vern om livet må alltid vera primærstandpunktet. All medisinsk kunnskap fortel om eit levande menneske i mors mage like frå konsepsjonen. Vi treng faktisk ikkje hjelp frå teologien til den kunnskap.
Medisinsk framgang fortel også at livet i vanskelege situasjonar kan bergast tidlegare og tidlegare i svangerskapet. Les Dagens reportasjeleiar Ingjerd Våge Engesæth sin gripande artikkel, så blir du klok.
For det andre må vi i den konkrete situasjonen gjera alt vi kan for å hindra at grensa blir flytta til 18 veker. Vi må kombinera det prinsipielle vernet med konkrete tiltak mot utviding. Vi kan ikkje berre gå ned med flagget til topps. Verjelause born skal altså utan vern kunna setjast ut i eit rom for å døy, medan legar i naborommet kjempar for livet til andre på same alder. Dette er kort og godt grotesk!
Annonse
At venstresida vel den vegen har vi visst lenge. Det er likevel eit tankekors at det er venstresida som går i bresjen for å leggja til rette for meir sorteringssamfunn. Det er også lenge sidan partiet Venstre har vore å lita på i sentrale verdispørsmål. Men at Sp og Frp har stortingsrepresentantar som hjelper sosialistane med å nå målet sitt, er særleg trist. Var det dette dei ønskte som ved sist stortingsval forlèt «vern om livet» partiet KrF, til fordel for nettopp Sp? Det er inga skam å snu – til vern om livet!
For det tredje er det viktig at helsevesenet stiller opp for dei som får vita at dei ber eit barn som er annleis. I fjor blei eg bestefar for 12. gong (!), og denne gongen til ein gut med Downs syndrom. Han er ei solstråle som gir oss enorm gleda kvar dag, og eg er stolt over den kampen for livet som vår dotter og svigerson saman med fleire andre står i for ufødt liv.
Det trengst ei ny haldning i samfunnet. Det er helseministeren sitt ansvar! Og NB: Kampen for barnet i mors liv er aldri ein kamp mot gravide kvinner. Vi må erkjenna at fleire kan stå i ein vanskeleg situasjon og vel samfunnet si løysing og bed om abort. I staden for å døma, må vi heller gjera alt vi kan for å stilla opp for slike – det gjeld både enkeltmenneske, kristne og humanitære fellesskap og samfunnet i det heile.
For det fjerde handlar dette også om økonomisk politikk. Unge – ikkje minst studentar – treng betre økonomiske ordningar for å kunna stifta familie og få born. Både fødselshjelp og bustadpolitikk treng søkjelys her.
Det er ikkje ein rik nasjon verdig at unge skal slita økonomisk slik vi ser i dag. Her har Stortinget og dei politiske partia eit stort ansvar. Dei kan faktisk gjera noko med det – om dei har politisk vilje! Eg er stolt av mitt eige KrF som også her går i bresjen for livet.
