Kjødeleg og åndeleg mattrong

Heilt sidan fødselen treng me mat. Me treng ikkje læra å ta til oss mat. Livet lærer oss det, det krev næring. Eg var vitne til to lammefødslar, eit var dødfødt og eit levande. Det levande søkte mat, ikkje det daude. Heilt sidan menneske vart skapt, har det trengt mat. Det er ikkje maten som skaper liv, men den opprettheld livet.

Opp gjennom barndom og oppvekst fekk eg høyra av mor: «Det er mest så eg skjemmes, det ser jo ut som du ikkje får mat.» Eg var så tynn. Mat fekk eg, men om den vart sett fram nytta det ikkje, same kor god den var. Den var utanom meg, kom i liten grad inn i meg.

Det var berre mor, far og meg, men mor laga god mat til oss. Me var jo så få, kvifor skulle ho laga mat til berre oss? Me levde og trong mat. Om eg åt lite, fekk eg ikkje høyra: «Dersom du ikkje et meir, får du ikkje vera son vår.» Nei, barneforholdet var ikkje knytt til kor mykje eg tok til meg. Maten var for meg, ikkje eg for maten.

Så har eg fått eta meg gjennom livet, i mange heimar og andre stader. Ja, me har kjøpt mat på kafear og. Kva er me då opptekne med etterpå? Ikkje kven som serverte maten, men om den var god.

Da Gud skapte, var ikkje menneske det fyrste. Nei, det var staden dei skulle bu og leva på. Så kom maten dei skulle leva av. Når alt var ferdig, så kom me til dekka bord.

Me vart født på ny ved Guds ord. Det skapte livet. Det opprettheld livet. Det er gjeve oss.

Eg har møtt ein del som slit med at dei ikkje les eller høyrer nok Guds ord. Det er ikkje for Guds skuld eg skal lesa Guds ord, men gudslivet treng det.

Da Herren fridde ut sitt folk frå trældommen i Egypt, sørgde han for mat og vatn på ferda. Gud gav, men tvinga dei ikkje til å eta og drikke. Det var ikkje dei som valde maten. Nei, Herren valde kva dei skulle få. Han visste kva dei trong.

Nyttar det å be?

Det var ikkje dei som valde kva profetane skulle forkynna dei. Herren valde. Han visste kva dei trong og gav dei det. Israel klaga på maten. Kva mat var det dei klaga på? Den maten som hadde halde dei i live gjennom ørkenen.

Guds ord kjem til meg, det seier; forkynn kva Herren har gjort, og for kven han har gjort det. «Det var min synd Han sonet, å hvor Han elsket har.»

Er maten berre noko ein får der det er mange? Jesus seier ikkje det. Det er også der ein er få, men kor han er.

Der er folk som har vanskar med å koma seg til andre stader der det er møter. Dei vil ikkje vera til bry, spørja nokon om å køyra dei. Kor glade dei er når det vert møte der dei bur. Dei har også ei udøyande sjel. Jesus har døydd óg for dei.

Han hadde alltid noko godt å seia om Jesus