Synspunkt
FELLESSONG: Frå allsongkonserten «Sammen i sangen – til Guds ære», i menigheten Betlehem, Bergen Indremisjon, i fjor haust.
Johanna Hundvin Almelid
Kristen song og musikk er identitetsskapande
Kva bør organisasjonane gjere for å gjenskape eit ekte musikalsk uttrykk for evangeliet i vår moderne tid?
Kvar går vi, på kva måte går vi – og kor langt skal vi gå i bruk av musikalske uttrykk i vårt kristne arbeid i kyrkje og bedehus? Og kven tek ansvar for rettleiing i bruken av eit av dei sterkaste sjelelege uttrykk (og inntrykk) som song, musikk og rytme gir, ikkje berre med lyd- og lysforsterkande effektar, men med pyroeffektar, dramaturgi i dans og fargesprakande kulissar i grenselaus utfalding?
Kari Brennsæter etterlyser «hyrdeansvaret» for lovsongs- og konsertkulturen i NLM (Dagen 16. mai). Det er eit spørsmål i rett tid i ei tid med ein song- og musikkultur som sjeldan før har vore så grensesprengjande, både i dei folkelege (profane) og i dei kristelege (sakrale) fellesskapa. Vi vert så sterkt påverka av kreftene som vert sett i sving (både på godt og vondt), at enten let vi oss rive med, eller vi kjenner på utstøytingsmekanismer i oss når vi kjenner oss «overkøyrde».
Lat meg her gjenta følgjande sitat frå Kelsey McKinney: «Sangene … er laget for å fremkalle følelser…. men det er lett å mistolke emosjonelle manipulasjoner for en berøring av Gud.» Men dette er då ikkje noko nytt? Slik har det vore til alle tider, i alle kulturar.
