Kva er Persok? Minnedag for apostlane

Denne veka feira vi Persok, minnedag for apostlane Peter og Paulus.

Få dagar før Persok, føregjekk ein merkbar kulturkollisjon i hovudstaden. På Fornebu kom ungdomar saman til arrangementet «The Send» under slagordet «All in for Jesus». I Oslos gater feira samstundes Pride ein festival (delvis utsett på grunn av terroriståtak) med fokus på at ’alt er love’.

Persok-apostlane gav opp alt, følgde Jesus inn i martyrdøden og vart den kristne kyrkja sin grunnvoll. Apostelen som var utdanna ved Gamaliels føter, brukte ikkje livet sitt i eit bibliotek, men reiste, forkynte og skreiv epistlar for å halde kyrkjelydane på vegen. Paulus rekna som si oppgåve å forkynne evangeliet så folkeslaga kan verta eit offer til hugnad for Gud.

Han var sjølv vel kjend med sider ved etterfylgjinga som mange av oss har eit meir teoretisk forhold til: Lidinga for evangeliet. Han var vel kjend med himmelriksnyklane og han kjende godt til dødsrikeportane.

Han nemner aldri ’ei open og inkluderande’ kyrkje. Men han rosar seg av si vanmakt og snakkar gjerne om den heilage lutringa folk må gjennom for å bli deltakarar i liturgien for Guds ansikt. For apostelen sjølv bestod den i strev, fengsel, pisking, skipbrot, svolt, torste og meir slikt.

Her var lite stoltheit og mykje overgjeving.

I sin store plan kalla Gud fyrst Abraham. Andre følgde etter. Apostlane inngår i denne rekkja, og i dag står vi der, vi som har blitt Guds born og fått ein gudgjeven plass i den kristne kyrkja. Planen og kallet er store fordi Gud er det. Den som går inn i det, får både sjå og erfare livet sitt i guddomlege dimensjonar.

Det som vert lagt på oss og det vi forsakar, den lutring og dei offer vi ber i Guds teneste, gjev menneske meining og samanheng i livet. Ord og handlingar, sigrar og tap får tyngde og djupne fordi dei er tekne inn i det guddomlege kraftfeltet og den guddomlege meininga.

Vegen heim

’Ha meg til førebilete liksom eg har Kristus til førebilete,’ skriv apostelen. I dag føregår omfattande revisjon av apostelen sine ord og formaningar. Når tradisjonen frå Abraham, profetane og apostlane vert tilpassa det som er gangbar felles ideologi i samtida, sviktar vi vår eigen tradisjon.

Ved Caesarea Filippi utfordra Jesus dei kommande apostlane til å vedkjenne sin personlege relasjon til han som Gud. Den vedkjenninga førte både Jesus sjølv og dei i martyriet. For oss, 2.000 år seinare, gjeld det same: Å tru som apostlane.

Å skjøne dette, gjev eit menneske både sjølvrespekt og fridom.