La domen på Nordmøre bli ein vekkjer for oss alle

Måndag 24. juli har Odd Dubland skrive eit lite innlegg i Dagen som eg undrar meg svært over. Eg har stor respekt for Dubland si forkynning, og ståstad i den kristne debattfloraen m.m. Men her skurrar det litt, om eg torer seie det slik.

Saka gjeld ein dom, og ei bot på kr. 6000 mot ei kvinne på Nordmøre som har sett ut musefeller med eit fallsystem ned i ei bøtte med vatn. Dubland er frustrert over at det ikkje skal vere lov å redusere på skadedyr bestanden lenger.

Men etter min forstand er det ikkje det som er poenget her. Dommen gjeld, slik eg forstår det, den måten mysene blir avliva på. Dubland er litt inne på dette, og synest det å drukne dyr på denne måten, når rovdyr (tilsynelatande) kan pine i hel sine byttedyr. Difor synest han at vi menneske og kan gjera det.

Etter syndefallet var det ikkje berre mennesket som blei underlagt og omkransa av vondskapens fyrste og hans åndehær. Men også «Skapningen» – naturen og dyrelivet må lide for menneskets feilgrep og syndefall. Derfor står det i Rom 8,19: «For det skapte venter med lengsel på at Guds barn skal åpenbares i herlighet.» Rom 8,22: «Vi vet at helt til denne dag sukker og stønner alt det skapte samstemt, som i fødselsrier.»

Mennesket har av Gud fått råderett over alt dyreliv på jorda, og har rett til å avlive dyr, enten det er til mat, eller redusering av skader. Det er sant. Men det betyr ikkje at vi kan pine dei til døde. Dei er trass alt våre medskapningar, enten det er mus eller elefant. Dei har ingen skuld i syndefallet, sjølv om «slangen» biletleg vart brukt som medium for den onde. Dei måtte henge med på lasset, som det heiter, og lide saman med mennesket etter syndefallet.

Derfor er det interessant å sjå korleis Gud etter kvart har bygd ut verneutstyr til disse skapningane. Berre eit eksempel blant kanskje millionar av andre tiltak som Gud har gjort for å lette på tilværet for våre medskapningar:

Blautdyra som høyrer til dei mest utsette for rovdyr i havet, og på grunn av lav fart er eit lett byte. Blekkspruten f.eks., er utstyrt med ein blekkliknande væske som han kan gjøyme seg i. Men endå meir fascinerande er, at han kan forandre på fargen og gå fullstendig i eitt med underlaget rundt han for å lure rovdyra. Ein teknikk som menneska endå ikkje har funne ut av og har kunne etterlikna.

Dette er evolusjon, seier vitskapen, og den har danna seg sjølv over tid. Men det er Guds eigen evolusjon, fordi han også har omsorg for våre medskapningar i vår vonde verd.

Det eg vil fram til er, at sjølv om vi har råderett over skapningen, er det ikkje meiningslaust å skåne dyr for unødvendig liding når vi må gjennomføre avliving.

Det som er meiningslaust, er å samanlikne dette med hinduisme og sjelevandring.

Det eg ser for meg er ei bøtte halvfull med vatn, der ei, eller kanskje 20 mus ligg i time etter time og kjempar for livet, og til slutt må gi tapt, fordi dette også er valt som avlivingsmetode.

Mitt forslag er: Slå ut vatnet i bøtta, og la mysene leike seg i botnen av bøtta til dei kan avlivast på ein skånsam og smertefri måte. Det tek litt meir tid, men dette skuldar vi våre medskapningar i naturen og dyrelivet, og til sist; Gud vår skapar.

Eg trur ikkje at denne kvinna på Nordmøre og alle oss andre tenkjer så mykje over slike ting. La derfor domen på Nordmøre bli ein vekkjer for oss alle, domen er langt frå ukristeleg.