SKURRAR: Den norske kyrkja vil gjerne vere folkekyrkje, men den ambisjonen skurrar målt opp mot erkjenninga av å vere minoritet i ein multikultur, skriv Ottar Myrseth. Bileter er frå Kyrkjemøtet i 2014.
Birgit Opheim
Leikar 1800- og 1900-talsleiken
Eg etterlyser kyrkjelege minoritetsstrategiar. Gjerne slik Rolf Ekenes skildrar livet i DELK, med forkynning og undervisning, rettleiing og formaning med tanke på utrusting av dei som vil ta ansvaret med å tradere tru og praksis i sine miljø. Bedehusa oppstod som noko attåt statskyrkja, men no må dei miljøa kunne stå på eigne bein om dei vil overleve.
Kristen tru har gått frå å vere hovud-kulturberar til å bli ein minoritetsimpuls i eit multikultursamfunn. Fleire har lista opp døme på dette frå både det offentlege rom og privatsfæren. Det vert stadig lengre både mellom bedehusa og mellom nattverdgjestane.
Dels handlar det om kulturprosessar som er større enn både oss og vår generasjon. Og det er ingen tvil om at det er sunt for kyrkja å måtte opptre som minoritet. Men det trengs erkjenning og strategi-tenking som svarer til den nye situasjonen.
Det handlar ikkje om at kristendomen er utrydda, men som den svenske biskop Lönnebo skreiv tidleg på 1980-talet, at skal kristendomen gjere «återkomst», må foreldregenerasjonen vere istand til å tradere kristen tru og liv til neste generasjon. Det at dette ser ut til å ha glippe, er grunnlaget for min konklusjon.
