Løn for at ein lever

Ei strofe lyder slik i ein song. «Når man blir seksogseksti da gjør man som man vil». Å, jasså, då. Er det ikkje heller «då gjere man ettersom kreftene strekke til»? Kreftene er nemleg ikkje dei same, som då ein var ung. Skal mindre innsats til for å bli trøytt, trøyttheta kjem fortare.

Løna kjem trufast, men heiter no pensjon. Ikkje løn for det me gjere, men for at ein lever. Det er framleis lov å arbeida.

Før var det noko som heitte dugnad. Folk møtte opp, gjorde ein innsats utan lønn, gjorde det ut frå ansvar og omsorg. Frivillig og ulønt var innsatsen.