MELODI: Dagens lovsong har også ein klar tendens til å minimalisere teksten, med få ord, og med eit eggande element av ord-gjentaking til eggande rytmer og kjenslevare klangar, der ofte det melodiske vert underordna klang og rytme, skriv Harald Myklebust.
Fotolia (Illustrasjonsfoto)
Lov, lovnad og lovsong
Vår moderne lovsong i dag har fokuset ikkje i det guddommelege, men i vår menneskeleg evne og vilje til å uttrykke vår tilslutning til det guddommelege.
Preludium: Omlag midt i Bibelen, - ikkje mellom Salmane eller den såkalla Visdomslitteraturen, som utgjer 1/3-del av alt poetisk stoff i Guds-Ordet, finn vi ein av dei sterkaste salmane og lovsongane vi har fått frå Herren, der Guds nådestråler fram, ikkje minst i setninga: «Gud er mi frelse, eg er trygg og fryktar ikkje».
Kven har skrive dette, og jublar det ut ? Ikkje songens og salmens meister, David, - men «evangelisten» i GT: Profeten Jesaja! (Kap. 12). Denne lovsongen, skriven av den kanskje største av profetane, som kunne slå over til den vakreste poesi, den er praktisk tala plassert midt i Bibelen.
Kor vidt det er eit rett uttrykk i følgjande: «Aldri før har lovsong vore så i vinden som no» har noko føre seg, kan diskuterast. For etter Luthers reformasjon, tok «frigjeringa» til frå eit tungt katolsk åk i dei grensesprengande uttrykka: Skriftaåleine, Kristusåleine, Nådenåleine, Truaåleine, - og det heile i topp-punktet:
