Mangelfull argumentasjon i musikkdebatten

Det er framleis eit stort hol i Saxe sin argumentasjon i musikkdebatten. Det er eit hol som får alvorlege konsekvensar. Det endar med «ingen fare» på musikkens område.

Saxe skil ikkje mellom musikk som «skapelse og mulighet» (1) og musikk som «musikalsk virkelighet og menneskelige uttrykk» (2). Det første er ikkje berre nøytralt, men godt, som alt vår Gud har gjort.

Slik er det ikkje med det andre. Pga. den vonde si forføring og synda, så vert ikkje Guds gode gåve berre brukt i samsvar med hans plan og tanke. Tvert om kan ho verta brukt til å laga det som vondt er. Difor må ein alltid har klart for seg om ein snakkar om 1 eller 2. Det er heilt unyttig, ja, tilslørande, å snakka om musikken i seg sjølv. Eigentleg snakkar ein i regelen berre om 2 i den vanlege musikkdebatten.

Når ein snakkar om 2, så er det klart for dei fleste når ein anvender dette på språk (eller litteratur), så er menneska under påverknad av synda og det demoniske. Difor vil dei lett, stikk imot Guds skapartanke, tala eller skriva det som vondt er. Då vert resultatet nedbrytande og skadeleg.

Det Saxe ikkje svarar på, og truleg heller ikkje kan svara på, er kvifor det same etter hans syn, ikkje gjeld musikk.

Det same gjeld nettopp musikk. Difor må ein i musikken òg prøva å skilja mellom god og byggjande på den eine sida, og vondt og nedbrytande på den andre sida.

Det musikalske syndefallet