Meir profeti, takk, ikkje mindre

Etter Oase har det føre­gått ein de­batt om pro­fe­ti i den krist­ne pres­sa. Eg er redd at denne skep­si­sen til pro­fe­ti som «sjan­ger» vil gjera mange redde for å bera fram ord frå Gud til andre. Alle ær­lege krist­ne ønskjer for all del ikkje å vera fals­ke pro­fe­tar. Gud fri oss frå slikt.

Fals­ke pro­fe­tar får ein ublid lag­nad, seier Jesus. Der­med legg Guds barn band på seg, og de­bat­ten tener til å stop­pa noko som apos­te­len Pau­lus ty­de­leg­vis gjer­ne ville ha meir av i kyr­kje­ly­da­ne.

Han skreiv jo vit­ter­leg til ko­rin­ta­ra­ne at han ønsk­te at alle kunne tala pro­fe­tisk. Me får tru at han då også ut­tryk­te noko som ligg Gud sjølv på hjar­ta. Og Moses sa jo for sin del også noko lik­nan­de: «Gje alt Her­rens folk var pro­fe­tar!».