Misjonskirken: Vilje til å visa veg i ei forvirra tid

«Jeg tror Bibelen er ekstremt avvisende» seier Erik Andreassen, pastor i Oslo Misjonskirke, når det gjeld kva Bibelen seier om homofilt samliv. Misjonskirke-profilen var nettopp innom Simon Stisen i sistnemndes podkast «Størst av alt».

Dei to drøfta Misjonskirkens nylege vedtak om å halda fast på Bibelens lære om ekteskapet som ordning for ein mann og ei kvinne. Dei snakka om situasjonen for homofile i kyrkjesamanheng generelt, og konsekvensane vedtaket får framover.

Det oppsiktsvekkjande er at resten av samtalen berre ikkje ser ut til å ta den dramatiske innsikta inn over seg. I lys av ei slik klar erkjenning av kva Paulus og bibelorda formidlar, kunne ein kanskje sett for seg dette som ein fot i bakken.

For all del, det skal vera lov å tenkja høgt. Det Erik Andreassen seier i ein uformell podkastsamtale, er slett ikkje å rekna som offisielt og forpliktande.

Men likevel. Skulle ikkje konsekvensen av ei slik innsikt innebera at betydeleg med energi og kreativitet framover må investerast i korleis utfordrande bibelord skal formidlast til ein ny generasjon?

I staden får ein inntrykk av at Misjonskirkens nylege konklusjon berre er eit signal om at no trengst tyngre innsats for teologisk revisjon i liberal retning. Ved neste korsveg.

For i den teologiske høgttenkingslogikken har det avteikna seg eit tydeleg mønster. Det ser ut til å finnast ei forventing om at det vil koma ein ny gjennomgang, ein ny runde. Her har ein «arbeida meir med teologien», som det heiter, etter kvart ei veletablert omskriving av at ein tilpassar teologien slik at han passar betre med ein moderne livsstil.

Den som enno ikkje har landa på aksept av homofilt samliv i kyrkjeleg samanheng, er nemleg berre undervegs mot ny erkjenning, ifølgje denne måten å tenkja på. Den som oppfattar Paulus si avvising av homofilt samliv som forpliktande, har berre ikkje «nådd heilt fram».

Når ein tenkjer på dette formidable presset, er det gledeleg at Misjonskirken no landar som dei gjer. Ingen kan i dag gå imot det indirekte eller uttalte kravet om teologisk tilpassing utan å forventa motbør. Men for mange kristne som saknar rettleiing og søkjer frimot i ei forvirra tid, er Misjonskyrkja sin konklusjon ei fin påminning om at det faktisk går an.

Det går an å ta konsekvensen av det Bibelen seier, sjølv om det kostar. Det går an å vera motstraums. Det går an å arbeida teologisk med eit aktuelt spørsmål utan å koma tilbake, nesten ugjenkjenneleg, frå ein lokal-teologisk «bli-ny-salong».

Misjonskirkens konklusjon i dette spørsmålet, er resultat av eit grundig arbeid som har gått føre seg over tid. Deira rådgjevande organ for slike spørsmål, saman med hovudstyret, stiller seg bak ei «oppdatert pastoral veiledning» som skal sendast ut til dei vel 90 forsamlingane rundt i Noreg.

Mange i Kristen-Noreg er takknemlege for at Misjonskirken viser veg i eit forvirrande landskap.

Det er heller ikkje berre skrivebordsteologi, dette. Misjonskirken sin medlemskapsmodell, som sidan 1884 har lagt opp til at den som er medlem, også er aktuell for ulike verv og oppgåver ligg framleis fast.

Skal det vera noko poeng i å ha ein teologi på området, må medlemmene også slutta opp om Bibelen som autoritet. Elles blir slike vedtak berre ein parentes, knapt verd plassen i skrivebordsskuffen.

I samtalen med Erik Andreassen kritiserer Simon Stisen, som sjølv lever i eit homofilt forhold, kristne for å veksla mellom den eine dagen å hevda at homofili er synd, mens dei neste dag har mykje godt å seia om måten han lever på. Dette har han personleg opplevd som svært krevjande. Det er forståeleg.

Det er heilt klart at det frå ulikt kristent hald kjem svært forvirrande og utydelege signal overfor homofile. «To-syn-linja» til Den norske kyrkja kan jo nettopp vera eit døme i så måte. Den som tenkjer etter, må nødvendigvis finna det forvirrande at noko både kan forkynnast som synd og parallelt blir feira med Kirken på Pride.

På den andre sida, kan ein kan undra litt på om det fell i så god jord når rettleiinga og responsen frå omgjevnadane faktisk er tydeleg. Når Misjonskirken no konkluderer, og faktisk legg seg på ei tydeleg linje i synet på samliv, er i alle fall både Stisen og Andressen raskt i gang med refleksjonar om at dette synet treng revisjon.

Ein som held fram med å vera tydeleg i dette spørsmålet, er den britiske pastoren Sam Allberry, som nettopp gav ut ei oppdatert utgåve av boka «Liker ikke Gud homofile?» Boka som kom ut for ti år sidan, er eit godt døme på at det går an å oppdatera argumentasjonen utan å endra teologien.

I norsk samanheng ser det ut for å vera ei påminning vi verkeleg treng. Allberry, som også er homofil og lever i sølibat, har eit heilt anna innsteg enn Andreassen og Stisen. Der dei to sistnemnde høyrest ut som om einaste vegen framover er den kursen dei sjølve stikk ut, vel Allberry, som Misjonskyrkja, å satsa på ein autoritet som er større meir varig enn vår eigen flyktige visdom.