Mitt liv utan Sophie Elise

Det gjekk ei stund før eg oppdaga kva som stod på. Brått var krigen i Ukraina gløymt, dei kinesiske ballongane nedskotne og straumkrisa til å leve med.

To unge damer hadde lagt ut ein video der dei sa noko stygt og viste fram ein pose med kvitt pulver. Den eine er betalt av NRK, og den andre har visst ei tå innanfor Slottet.

Min kunnskap om saka strekker seg ikkje stort lenger. Ikkje har eg tenkt å skaffe meg meir kunnskap heller. Mi personlege vedkjenning er at eg lever eit godt liv utan å forhalde meg til ein akselererande produksjon av kjendisar eg aldri har høyrt om før eg tilfeldigvis får vite at dei har køyrt i fylla eller skilt lag med sambuaren.

Eg må tilstå at eg berre så vidt hadde høyrt om den eine unge kvinna i den siste store kjendissoga. Den andre var eit ukjent namn.

Men etter merksemda, spalteplassen og den sosiale statusen til synsarane å døme, er det snakk om to svært viktige personar som er i ferd med å øydeleggje moralen til ein heil generasjon unge menneske. Heretter vil alle under 20 symje nakne rundt i Lustrabadet og sniffe kokain på skulebussen.

Det er sikkert gode grunnar for moralsk indignasjon, og noko må ein vel kjenne seg moralsk forarga over i eit samfunn der seksuelt mangfald og stadig meir liberale haldningar til rusmiddel er på frammarsj. Det byrjar å tynnast i rekkene av mørkemenn å hisse seg opp over.

Frisleppet har eigne flagg, eigne veker og feite budsjettpostar. Når to unge menneske trakkar uti og ikkje passar måten, møter frisleppet seg sjølv i døra og får moralismens malmfulle klang: Fysjom, fysjom – og så i sjølvaste NRK.

Det moderne mediesamfunnet er avhengig av hylekor og flokkmentalitet. Å bryte grenser for å skaffe seg merksemd, er drivstoff i dette maskineriet.

Når grensebrytarane først har etablert seg i kjendiseriets A- eller B-klasse, er resultatet garantert: Halve kongeriket er i kok, kommentariatet i harnisk, debattprogramma sikra gode sjåartal.

Alternativet er å brenne ei heilag bok. Det gjer også susen.

Bakmennene i medie- og kjendisindustrien kan gni seg i hendene. Stuntet fungerer etter planen, og kommentatorar og debattanter blir nyttige idiotar i eit endelaust spel der den siste moralske indignasjonen går ut på dato etter fjorten dagar. Dei intimitetstyranniserende influensar- og bloggarfabrikkane har sjølvsagt nye Sophie-Eliser på gang – heile tida.

Mitt enkle vitnemål er ei forteljing om det gode liv i nærast total uvisse om kven som står fram på små og store skjermar og sprengjer grenser eller deler sitt sjelsliv med eit publikum som tilsynelatande aldri får nok av sjokkerande skandalar.

Kanskje er forklaringa noko så banalt som at det ikkje blir tid til alt i eit lite liv. Kanskje er det for mange innbydande skiløyper, for mange spanande fotballkampar, for mykje kult på spelelista mi, for mykje ved som skal kløyvast, for mange sleiver som skal spikkast, artige kryssord som skal løysast og bra bøker som skal lesast. I eit slikt liv blir det ikkje så mykje plass til moralsk forarging over siste videosjokk frå kjendisverda.

Livet utan Sophie Elise er eit godt liv. I beste fall er det også eit ørlite bidrag til sabotasjen av ein industri som kynisk utnyttar våre kjensler og ikkje greier seg utan vår seigliva evne til moralsk indignasjon.