Debatt
Nei, tilfeldig evolusjon skapar ikkje kjærleik
Vibeke Riiser-Larsen og Erik Tunstad har i nettutgåva av Dagen 15.12. eit innlegg med ein kommentar til Sverre H. Skilbreid sitt innlegg 28.11.
Debatten dreiar seg om kjærleik har vorte til berre som eit resultat av naturleg biologisk utvikling eller er skapt av Gud. Riiser-Larsen og Tunstad hevdar at vi slett ikkje treng å involvere Gud eller ei skapande kraft i å forstå kvar kjærleiken kjem frå, fordi evolusjonsteorien er ei fullgod forklaring på kvifor vi har utvikla evna å kunne elske andre.
Annonse
Kjærleik er berre ein av ein heil myriade av eigenskapar, funksjonar og mekanismar som biologisk liv treng for å fungere. Evolusjonsteorien seier at det skjer tilfeldige endringar i arvestoffet under reproduksjonen av den neste generasjonen av individ. Det fører ofte til at individet blir meir eller mindre levedyktig, og dermed skjer det ein seleksjon ved at endringane døyr ut eller blir ført vidare.
Riiser-Larsen og Tunstad legg vekt på effektiviteten i denne seleksjonsmekanismen, og det er ikkje vanskeleg å forstå. Men bak ligg det ein svært lettvint, men problematisk føresetnad; at dei tilfeldige endringane som det heile startar med er så talrike at dei gir nok input til at seleksjonen har kunne plukke ut alle dei fungerande eigenskapane som byggjer livet.
Mengda av alt arvestoff fungerer som ein enormt stor databank av individuelle databitar. At tilfeldige endringar skjer er ikkje omstridt – kvart menneske har gjerne 100–200 slike endringar i forhold til arvestoffet hos sine biologiske foreldre. Men ei endring må altså for det først skape noko positivt i staden for berre å bryte ned, og i tillegg nesten alltid verke saman med andre endringar for at det skal danne ein ny eigenskap.
Og det er her det buttar: Om vi reknar tilbake til starten av biologisk liv eller endå lenger og lagar estimat av kor mange endringar som i det heile er teoretisk mogleg, kjem vi altfor, altfor kort i å forklare at antalet er høgt nok til å forklare alle genane våre. Tvert imot hender det ofte at genetiske eigenskapar går tapt og reduserer evnene i staden.
Når teorien likevel er så seig, ligg nok forklaringa heller i ideologi. For mange er oppteken av at vi ikkje må godta forklaringa om at ei skapande kraft ligg bak, eller som andre har sagt: Dei vil ikkje tillate ein guddommeleg skotupp i dørsprekken. Og forsvarar dermed ein teori som statistisk sett ikkje er haldbar.
