Olaug Bollestad: Så raus at det må ryddast

Simon Stisens podkast Størst av alt? handlar om legning og tru. Verten, den homofile KrF-aren og lune eks-pinsepastoren, får jamleg folk i tale om tema knytt til homofil legning og kristen tru.

Bollestad svarer: – Beklager ikke politikken, men det som har vært gjort mot enkeltmennesker

Tysdag var turen kommen til KrF-leiar Olaug Bollestad. Ho vart grilla om KrFs historie når det gjeld dei homofile og om kva politisk plan ho og partiet har for menneske med ulike legningar.

Etter gjennomlytting kan ein konstatera at lite epokegjerande vart sagt eller lova i denne episoden. Likevel skapte han debatt og overskrifter.

VG fokuserte på at Bollestad ber om tilgjeving for partiets tidlegare møte med homofile, mens eit velbrukt og stadig like nedlatande poeng om at Gud nok «ristar på hovudet av bakkemannskapet sitt» også vart funne overskriftverdig.

Dagen har fanga opp varierande respons frå KrF-mannskapet på Bollestads unnskyldningar. Det er nemleg ikkje berre utanfor partiet at det har vore vanskeleg å få tak i akkurat kva det er ho orsakar. Fleire kommenterer at poenga hennar dessutan kan verka som ei kjølig skulder til konservative i partiet.

Sjølv meiner partileiaren dette er å starta i feil ende. Ho har berre villa snakka om at enkeltmenneske har kjent seg dårleg møtt i og av partiet. Oppklaringane står i sterk kontrast til dei mange generaliserande utsegna i intervjuet.

Det er elles interessant at den som synest mest ambisiøs når det gjeld partipolitisk profil og tydelegheit er verten, og ikkje partileiaren. Når Stisen etterlyser eit meir tydeleg parti, eit KrF som vågar å ta meir stilling, er partileiaren snar til å erkjenna at dette nettopp blir litt forkludra av ønsket om å gjera alle til lags.

Uenighet i KrF etter Bollestads homo-unnskyldning

Eller, alle, samtalen med Stisen bidrog snarare til å forsterka inntrykket av at partileiaren vil blidgjera ein uforplikta opinion heller enn å røkta grunnfjellet. Som politisk strategi er slikt risikosport.

Bollestad problematiserer sjølv samanblandinga mellom teologi og politikk, mellom kyrkjelyd og partiapparat.

Men i staden for å kritta opp banen tydelegare i studio Stisen, verkar desse linjene kanskje endå meir utydelege etter å ha lytta til resonnementa.

På den eine sida er ho oppteken av å ramma inn politikken opp mot teologien. På den andre sida nektar ho seg ikkje å gi breie og til dels overraskande upresise karakteristikkar av kristenfolk. Mange av dei er truleg blant dei meir trufaste av KrFs lett vankelmodige veljarmasse.

Generaliseringar om kristne sat nemleg uvanleg laust i denne samtalen. Lyttarane får vita at kristne har vore opptekne av peikefingeren, at dei har vanskar med å skilje mellom sin teologi og partipolitikk, og at dei gjerne forventar at KrF er ein forlenga arm for sin spesielle kyrkjesamanheng. I tillegg er dei altfor opptekne av «ja og nei». Partileiaren på si side vil ha meir ja!

Når mange nok slike karakteristikkar kjem oppå kvarandre ispedd om lag like mange påstandar om partileiarens eigen rausheit, er det lett å bli forundra. Korleis kan det hjelpa partiet å nærast karikera eige fotfolk – om enn med dei beste intensjonar?

For er det berre folk rundt i diverse kristne forsamlingar som blandar saman politikk og teologi? Nei, her sit vel i grunnen leiaren sjølv og gjer nett det same i beste sendetid.

Og det er neppe særleg lett å unngå eit slikt samrøre, når ein har blanda inn den der k-en i utgangspunktet. Eit «kristeleg» parti kjem ikkje utanom slike tangeringspunkt. Slikt må dei vera ekspertar, ikkje berre på å tåla, men også på å gjera til ein ressurs for eige prosjekt.

Dersom Bollestad held fram med slik lett oppgitt omtale av den kanskje mest vitale delen av eige grunnfjell, kan gul mobilisering verta ein krevjande affære. For tida nyt dei lyse stunder og vakar over sperregrensa for fjerde VG-målinga på rad. Slikt er omskifteleg.

Og korleis ein snur og vender på det, det er ei forventing om at KrF har noko å melda anna enn heilt generelle verdiar som absolutt alle parti vil vera samde om.

Å bevara evna til å forstå kva det vil seia å vera teologisk konservativ, er verdifull spisskompetanse som Olaug Bollestad bør ta mål av seg til å forvalta betre enn i dette intervjuet. Også for eit parti som vel å gå i meir liberal retning.

Når ho i innleiinga av podkasten gjerne vil ramma inn KrF-politikk som «menneskeverd, nestekjærleik og forvaltaransvar», er det eit ryddig grep, men det er også om lag så generelt som du får det.

Det er kanskje ikkje så rart om Simon Stisen til slutt etterlyser meir enn verdas mest empatiske og rause partileiar og kanossagang via næraste Pride-tog. Sjølv er han som kjent kritisk til å gå i Pride. Det trengst trass alt ein politikk, og KrF har ikkje monopol på nestekjærleiken.

For eit nisjeparti som KrF er pukka nøydd til å ha ein profil. Nokre av reaksjonane i etterkant er truleg uttrykk for at det no vart litt vanskelegare å få tak i prosjektet og kven det er til for.

At Bollestad må rykka ut på ryddejobb etter intervjuet, fortel sjølvsagt ein del. At folk i partiet opplever at ein profil som berre er raus, fort blir konturlaus, er heller ikkje så vrient å forstå.

Bollestad tar oppgjør med hvordan KrF har behandlet homofile