Om «kvalitetsreform» og kunnskapsløyse

Eg hugsar eg tenkte då eg sat og omsette Homer: Kven skal lesa dette? Sjølv dei som driv med såkalla «litteraturvitskap» på universiteta les ikkje klassikarane lenger; i dei krinsar skal ein visst helst vera oppteken av amerikansk feministlitteratur for å gjera framgang i faget.

I mi studietid heitte faget ålmenn litteraturkunnskap, og var ei innføring i den store litterære tradisjonen, frå Homer til vår eiga tid. Dette var sjølve høgdedraga i det me kalla den europeiske kulturarven, som den høgre skulen skulle gje dei unge eit grunnlag for å taka imot og bera vidare. Me las ikkje Homer på gymnaset i mi tid heller, men han var ei stjerne på den kulturelle himmelen me levde under.

På timeplanane for alle liner stod engelsk, tysk og fransk, og i det minste på språklina las me både Shakespeare og Goethe. Det var ikkje mange som kom særleg langt inn i det franske, men med tysken frå realskulen og gymnaset kunne me lesa tysk faglitteratur på universitetet. I teologien var det meste på tysk.