Pride treng Den norske kyrkja

I eit lesarinnlegg fredag 8. juli skriv Egebakken at Den norske kyrkja ikkje treng Pride. Ho kritiserer kyrkja for å ikkje gjere greie for korleis kyrkja teologisk kan forsvare støtta til Pride. Ho går også langt i å påstå at kyrkja aktivt støttar alt organisasjonen Fri står for ved å gå i Pridetoget. Eg forstår spørsmålet til Egebakken, men eg er sterkt ueinig i kva retning ho ynskjer å ta kyrkja.

Først og fremst meiner eg ikkje at å gå i Pride er automatisk støtte til alle kampane Fri kjempar. Pride er ei markering av retten til å vere den ein er og elska den ein vil, som biskop emeritus Atle Sommerfeldt har uttalt på heimesida til DNK. Det er nettopp dette det handlar om. Det er faktisk ein menneskerett å få vere skeiv og elska den ein vil i dag. Eg er stolt av å vere medlem i DNK som markerer avstand til hat og ymse ugrei omtale av skeive miljø.

Eg må seie eg opplev det som høgst merkeleg at fleire kristne miljø kjem med fråsegner som at dei skal visa respekt og er kalla til å elska også skeive, men i neste omgang går ut med hard retorikk som «radikal kjønnsideologi» m.m. Det er som Chris Medina ein gong sang: «What are words if you really don’t mean them» (på norsk: Kva er ord om du ikkje verkelig meiner dei). Det største uttrykket for kjærleik er kva handlingar ein gjer, ikkje kva ord ein seier.

Egebakken saknar teologiske, bibelske forklaringar på kvifor kyrkja støttar Pride. Eg kan ikkje svara for leiinga i kyrkja, men for min eigen del vil eg svara med eit spørsmål. Må det eigentleg så mykje bibelvers til for å forklara kyrkja si kjærlege haldning? Er me ikkje alle kalla til å visa Gud sin kjærleik til dei rundt oss?

I Mark 2,15–17 får me lesa historia om da Jesus åt med tollarar og syndarar. Når farisearane spør kvifor, så svara Jesus at han er kommen for kalla syndarane, ikkje dei rettferdige. Her tenkjer eg kyrkja gjer akkurat som dei skal. Dei inviterer inn alle, uansett. Skal evangeliet bli delt, må kyrkjerommet vere ope og inkluderande. Uansett om ein tenkjer at homofili er ein synd eller ikkje, så skal det vere plass til dei i kyrkja.

Den norske kirke trenger ikke Pride

I samfunnet i dag kan ikkje kyrkja lengre ha ei haldning om at alle menneske skal leve etter det kyrkja vil. Me lever i eit mangfaldig samfunn med fleire religionar og livssyn. Ikkje alle er kristne og det må me akseptera. I eit mangfaldig samfunn må det vere ope for menneske med ulike syn på seksualitet. Det må vere ope for likekjønna ekteskap og universelle rettigheiter.

At kyrkja støtter dette er ikkje nødvendigvis fordi ein har gløymt den bibelske læra, men fordi Bibelen seier i 1 Kor 13,2 at «om eg kjenner alle løyndommar og eig all kunnskap, og om eg har all tru så eg kan flytta fjell, men ikkje har kjærleik, då er eg ingen ting».

Det heile handlar om å elske sin neste. Å elske sin neste må ein gjera ikkje berre med ord, men og i handling. Å elska sin neste er å respektera at andre ikkje trur det same som oss, og likevel gjera det ein kan for at dei skal få leve så gode liv som mogleg.

Kyrkja treng ikkje Pride, men Pride treng støtta frå kyrkja nettopp fordi det er så mykje diskriminering av skeive. Eg meiner kyrkja har godt av Pride, og om det er ein trøyst, Egebakken, så meiner ikkje eg at det er å støtte heile Fri. Eg er ueinig i fleire av sakene til Fri, men Pride og retten til å vere den du er og elska den du vil – den støtter eg sterkt.