Debatt
Skal terroristane få vinne fram i Israel?
På våre kantar vil folk flest at demokratiet skal vinne fram. Me vil ha samfunn med personleg fridom, levelege kår, frie val, respekt for menneskerettane og rettstrygd for individet.
Eit knøttlite land med namnet Israel er som ein torn i auga på dei religiøse og politiske leiarane i dei kringliggjande 21 arabiske statane. Jødane er avskyelege menneske, trass i at dei er blitt verdsleiande innan høgteknologi, medisin og miljø.
Annonse
Rundt demokratiske Israel står autoritære statar som eit galleri med islamske tyrannar på rad og rekkje. Antisemittisme og jødehat renn eksplosivt.
I Europa: Den politiske venstresida har valt side i Midtausten; for diktatura, mot demokratiet. I kongeriket Noreg knivast minst to politiske parti – regjert av ein miks boikottande venstresosialistar og kommunistar – for å få Israel i kne og på sikt uleveleg for frie jødar.
Alt for 15–20 år sidan tok eg til å skrive om det illevarslande samarbeidet som var i emning: «Eit nytt hårreisande fenomen i Europa er alliansen mellom venstresida og det ekstreme islam: Sosialistane omfamnar den reaksjonære islamske fascismen!» (Amerikabrevet, Koloritt 2007).
Dette tvilsame ideologiske samrøret held fram og styrkjer seg år for år. Hatet mot kristendomen, jødedomen, nasjonen, forsvaret, kjernefamilien og kulturell identitet er fanesaker for venstreaktivistar heime og ute. Globalisering, grenselaus innvandring og nedveksling av folket i Europa høyrer med.
Det vil enno gå ei god tid før folk og folkevalde vil be ekstreme islamistar om å forlate Vesten. Med kjærleik til islam burde dei sjølvsagt bli mykje lykkelegare i eit muslimsk land. Men med dagens tempo vil dei kunne ta over Europa i dette hundreåret. Fyrst på gateplan, så bydelar, byar, distrikt, så makta i landet.
Med få unntak er det meste av våre utanriksnyhende målbore og kommentert av folk med historisk materialisme i botnen og moteriktig woke i toppen.
Det er eit spørsmål om prosessar og tid, og ikkje minst om medvind og klapp frå «idealistiske» (les: dumsnille) hjelpesmenn i presse, akademia, parti, byråkrati, organisasjonar, kyrkje og andre i det humanitær-industrielle komplekset.
Dekning og framstilling av dagens krig i Gaza fell inn i dette strategimønsteret. Det venstreradikale synet – samkjensle med lidande og undertrykte – har erobra media og opportunistiske politikarar. Avisene og fjernsynet legg seg på forteljingane og fotoservicen frå Hamas, med tilsvarande skepsis og direkte mistru til opplysningar og stoff som kjem frå israelsk side.
7. oktober gjekk islamistiske terrorbandar til åtak og myrda eit tusental sivile, og Israel fekk sympati eit døgn eller to.
Annonse
Men alle har høyrt og sett nyheitssendingane sidan. Slagsida i utval, vinklingar og tolkingar er påfallande. Som historikar stiller ein seg gjerne spørsmål om kjelder, analyse og framstilling i det ein får seg servert. Med få unntak er det meste av våre utanriksnyhende målbore og kommentert av folk med historisk materialisme i botnen og moteriktig woke i toppen.
Som sjåande lesarar får me ikkje svar på spørsmål:
Har Hamas og Israel like mål og verdiar i sine åtak mot den andre parten? Har leiarane i Gaza demokratisk mandat? Kva rolle spelar norsk bistand i førebuingane til 7. oktober-massakren? Korleis kan NTB skrive at grensa mellom Gaza og Egypt var «hermetisk lukka» når det har vore 2,8 millionar passeringar?
Korleis kan Dagbladet få seg til å framstille Israel som «den angripande part?» Kvifor fekk vårt kongehus instruks om ikkje å kondolere Israel? Kvifor ville ikkje FN-sambandet i Noreg kalle Hamas-åtaket for terror? Då Hamas laug og overdreiv tapstalet ved Al Ahli-sjukehuset med ein faktor på 10 eller 20, kan ein då stole på andre tal i propagandaen?
Kvifor legg Noreg seg på line med det autoritære fleirtalet i FN? Kvifor gjer ikkje Hamas noko for å unngå sine sivile tap i kampen mot Israel? Kvifor underslår norske media at Hamas-leiarane er blitt så rike? (Abu Marzuk er god for 3 milliardar dollar, Khaled Mashal 4 milliardar og Ismail Haniyeh 4 milliardar).
Kvifor bruke «okkupasjon» som forklaring for valden, då arabisk vald mot jødar starta før 1967, før 1948, før 1917?
Noreg har NRK, TV2, kvar med mange kanalar, og eit hundretal aviser og presseorgan. Kvifor er alle mest like og redde?
