Det er langt fleire kyrkjemedlemmer i verda enn etterfølgjarar av Jesus

I september i år skal nokre tusen misjons- og kyrkjeleiarar møtast til den fjerde Lausanne-kongressen, L4, denne gongen i Seoul. Eit av dei store forarbeida er rapporten om korleis det står til med det store oppdraget som Jesus gav læresveinane sine – å følgje han overalt for å dele evangeliet.

Rapporten hentar grunnlagsmateriale frå det sterke forskingsmiljøet knytt til World Christian Database og dei alltid aktive datainnsamlarane i Joshua Project. Det som blir lagt fram, vil slik ha god fagleg basis med ferske, oppdaterte tal, og godt funderte refleksjonar frå alle verdshjørne.

For oss som er opptatt av misjon, gir fleire markerte tendensar grunn til takk og forventing. Bibelomsetting er basiselementet i all kristen misjon, og vi ser ei sterkare satsing enn nokon gong på å få fram bibeldelar og biblar på nye språk.

Mønsteret for misjon kallast i dag for polysentrisk, som betyr at heile den globale kyrkja tar ansvar for oppdraget. Område som har vore rekna som vanskeleg tilgjengelege, ligg gjerne opne for utsendingar frå land som Brasil, Nigeria, Filippinane og Sør-Korea. Talet på utsendingar frå desse landa er i vekst.

Bør vi få ei livssynsåpen kirke?

Klassisk evangeliske saman med karismatiske kristne er den gruppa av truande som aukar mest på jorda per no, samla om lag tre prosent årleg. Den evangelikale veksten er vesentleg større enn tre prosent i Asia og Afrika, mens den vestlege verda opplever tilbakegang.

På grunn av tilbakegang for det vi kallar dei historiske kyrkjene er islam likevel den religiøse gruppa som på grunn av høgare fødselstal veks mest (1,9 prosent årleg, andre rundt 1,3 prosent).

Det fører oss til dei meir utfordrande spørsmåla sett frå eit evangelisk misjonsperspektiv. Kristendom er den trua som er klart størst på jorda. Aldri har det levd så mange kristne som no, fordi det er blitt åtte milliard menneske på jorda. Prosentvis er pluss/minus ein tredel av jorda sine menneske knytt til kristne kyrkjer, om lag som for hundre år sidan.

En kraftig reaksjon på ønsket om å slutte med misjon

7300 av dei 17.400 folkegruppene på jorda kan ennå ikkje reknast som nådd med evangeliet. Mange av dei er små, men verdas største unådde folk er dei bengalske muslimane i Bangladesh med om lag 150 million menneske. Om vi vil ta Jesu kall til folkeslaga på alvor og slik bane veg for at Guds rike kjem med kraft i nyskapinga, er det desse unådde som må prioriterast i misjon.

Dette krev strategiar for å vere i kulturar som er stengt for tradisjonell misjon, men opne for kristne fagarbeidarar, businessfolk og studentar. Det krev tid og tolmod og færre spørsmål om raske resultat som kan tilfredsstille utolmodige evangelikale givarar prega av vestlege suksessparameter.

Mange vil kanskje vere overraska over at talet på ateistar og agnostikarar har vore i fritt fall i verda sidan 70- og 80-talet. Hovudårsaka er kommunismens samanbrot. Talet går framleis ned.

Her må likevel tala lesast kritisk. Det er langt fleire kyrkjemedlemmer i verda enn det er etterfølgjarar av Jesus. Statistikk for nominell tilknyting til vestlege folkekyrkjer maskerer at fleirtalet i desse kyrkjene sjølve gjerne er sekulære og ikkje har ei gudstru. Dette er ein eintydig klar tendens.

Sjølv har eg gleda av å vere med i den gruppa som skriv frå eit europeisk perspektiv. Europa er no det kontinentet der prosentdelen klassisk evangeliske kristne ser ut til å vere minst, med 2,5 prosent.

Vi peikar på at Europa allereie no er prega av mangel på fellesskap som følgje av den sekulære ideologien som gjer oss til einsame iscenesettarar av eigen identitet. Dette er ein trend som framleis veks, men vi ser også i Europa at unge lengtar etter autentiske fellesskap.

Kristen tanke blir i Europa ofte sett på som naiv i ein kultur som sjølv er prega av naiv tillit til vitskapens ultimate svar. Kristen tru blir halden for arrogant når vi forkynner sanninga, og den moralen som ein gong blei vurdert som høg og uoppnåeleg, blir av mange i dag vurdert som vond.

Inn i denne delen av verda trengst heilt grunnleggjande misjon. I rapporten peikar vi på migrasjon som ei stor utfordring for Europa, men òg som ei opning for fornya evangelisering og diakoni.

Europas største lyspunkt i dag er det sterke innslaget av kristne frå andre verdsdelar. Når kristne med røter i Europa og kristne innvandrarar finn kvarandre i tillit og tru, i fellesskap og teneste, kan det vere sjølve vendepunktet for nytt frimod til å dele evangeliet, Europa sitt einaste håp.