Stolaen som politisk kamparena

Ein prest byter ut den liturgiske fargen (og symbolet?) på stolaen med Pride-fargane.

Somme opplever dette som ein fascinerande måte å ta ei gruppe menneske på alvor inn i ein gudsteneste-samanheng. Men for meg reiser dette ei rekkje fundamentale spørsmål.

Når ein tek stolaen i bruk som liturgisk plagg, er det for å markere at ein liturgi vert utøvd. Det vil seie at ein held til i den heilage tida som høyrer Guds rike til.

Den heilage tida, Guds-rike-tida, kyrkja si tid midt i verda si tid. Ja, vi tilber den treeinige Gud, han som har skapt himlane og jorda og oss menneske. Dette flaggar vi med dei liturgiske symbola. Dette er vårt nasjonalflagg som kristen kyrkje.

Rett nok hevdar Pride-bevegelsen at alle menneske er like, men Pride er mykje meir: dei opererer med mange kjønn, og fornektar den biologiske røyndommen. Dei lærer ikkje som Guds ord at ekteskapet er mellom ein mann og ei kvinne.

Å nytte Pride-symbolet i liturgien er derfor som å innføre unionsmerket i det norske flagget på nytt! Vi går feil veg når vi i vår omsorg for alle menneske vil innføre eit symbol med framande konnotasjonar. Har vi ikkje tru på vårt eige symbol?

Er det ikkje kyrkja som ærar den Gud som har sagt at alle menneske er likeverdige? Er det ikkje vår lære at Han elskar alle menneske? Så må også kyrkja leve den sanninga ut.

Men på sine eigne premissar gjer kyrkja det. Med eit integrert perspektiv på menneskelivet. Kyrkja, som har som oppgåve å føre dei villfarne tilbake til sitt opphav, til Gud. Det er denne røyndommen stolaen gir til kjenne.

Når kyrkja samlast til tilbeding, utøver ho sitt Gud-gjevne kall til å lovprise den allmektige Gud og til å bere fram for Han alt som ligg oss på hjartet i takk og bøn. Men å gjere dette føreset trua på at der er ein samanheng mellom Gud og mennesket og verda.

At Gud er verkeleg, at Han høyrer våre bøner og gjev oss svar som høyrer openberringa til. Vi er altså i trua sitt rom når stolaen er i bruk, den trua som sigrar over verda. Her er Jesus sentrum, han som seier om seg sjølv at han er Sanninga. Her er Heilaganden verksam, han som skal leie oss fram til «heile sanninga» ifølgje Jesu ord.

Nei, å byte ut stolaens symbol med Pridsymbolet, det er eit trekk som desavuerer den grunntanken at vi har med ein Guds-røyndom og ei openberrings-sanning å gjere når vi samlast til ein kristen liturgi.

Det er kyrkja si store forteneste, at ho stod fast når det røynde på, og ikkje veik av frå Sanninga, sjølv om dei dagsaktuelle hendingane utfordra til det. Liturgien har vore til stor hjelp for kyrkja i dette.

For liturgien er ikkje våre pedagogiske tiltak for å gjere Gud relevant for dagens påtrengjande behov. Liturgien har sitt grunnlag i Openberringa, i Guds Ord. Den tek «kvar tanke til fange i lydnad til Kristus».

Og fordi der er ein samanheng mellom Gud og menneska og verda, vil «dei dagsaktuelle behova» vi erfarer vere inkludert i liturgiens ord og uttrykk. For tilbedinga eksisterer ikkje i eit lukka rom!

Det er skaparen av himmel og jord vi har med å gjere. Det er Kristus, Han som er det sanne mennesket, vi tilber.

Det verkar kanskje banalt å minne om, men i den stadig meir sekulariserte kulturen vi lever i, er det vel ikkje utenkjeleg at også gudstenesta kan bli råka av den vrangførestillinga som alltid ligg oss so nær for handa, at det store symbolet, Kristus, ikkje er nok. At liturgien med sine ord og teikn ikkje seier det som er nødvendig for eit rett menneskeliv. Ja, at det nettopp var dette kyrkja skulle vise verda.

Nei, for meg er det uforståeleg at kyrkja si høgste leiing skulle seie ja til ein praksis som ville vere ei sekularisering som svekkjer liturgien for sitt eigentlege innhald, ja, svekkjer Guds sanning og autoritet.