Debatt
Tankar etter GF22 Misjonssambandet
Det blei applaudert då det blei fleirtal for at kvinner kunne veljast til sentralstyre. Mange av oss opplevde heller sorg og skuffelse over at endå ein «merkestein» er lagt ned i Misjonssambandet.
Ja, vi må tenkje nye tankar om organisering og praktisk korleis vi arbeider. Men vi er framleis mange kvinner og menn som ynskjer ei klar og tydeleg ordning i høve til tenestedeling mellom menn og kvinner. Ordninga med hovudstyret og rådsmøte har fungert greitt.
Annonse
Vårt kall er ikkje avhengig av om kvinner får tilgang til alle styrer til toppen i organisasjonen vår. At kvinna må vere valbar til alle organ i Misjonssambandet for at kvinnene skal ha frimot i tenesta, er ei merkeleg førestilling. (Det har vore ein hovudargumentasjon fram mot denne endringa av grunnreglane.)
Vårt kall, både for menn og kvinner, er avhengig av at vi får «sjå inn i fridomens fullkomne lov, og halda ved med det» (Jak 1,25).
Misjonssinnet vert født på Golgata, det blir og fornya der. Der blir vi tenarar for vår kjære Frelsar. Det er Gud som må kalle og leie oss.
Heile Guds ord må vere det som samlar oss i Misjonssambandet og «Verda for Kristus».
Vi kan ikkje tilpasse organisasjonen vår etter den einskilde sine opplevingar, men etter Guds ord slik det står. Då er det ikkje tvil om for vår del at det skal vere ei tydleg tenestedeling i høve menn og kvinner si teneste i Guds rike.
Det er vondt at denne merkesteinen har blitt velta ned.
Trygve Bjerkrheim sin song har tona fram dei siste vekene;
«Misjonssinnet fødes på Golgata, der Frelsaren døden led.
Annonse
Så stort var det offer han brakte der, det vant oss Guds dyre fred.
På Golgata tennes en hellig gnist: Vi unådde land må nå!
De slekter som ikke fikk gledebud, må lyset fra korset nå.»
Løft blikket (slik vi blei minna om på siste møte søndagen) opp til misjonens Herre, la møte med han vere hovudsak i liva våre, i tenesta og Misjonssambandet sitt arbeid.
«Spør etter Herren og hans kraft, søk alltid hans åsyn!» (Salme 105,4)
Ingebjørg Skåland, Anne Gerd Støle og Svanhild Kittang
