Debatt
– The Send i Stavanger var langt frå einspora
Publisert
Sist oppdatert
Kritikken frå Hans Eskil Vigdel om at The Send Local i Stavanger var einspora og svart/kvitt, bommar rett og slett. Det var ikkje einspora. Over 40 ulike fellesskap og kyrkjelydar som sto bak dette store arrangementet som midt i ein travel junimånad, i konkurranse med lokal musikkfestival og Champions League-finalen samla 1600 i IMI-kirken.
Kritikken går, i år som i fjor på at dette er for mykje for dei unge, for lite nyansert, det vil føra til åndelege brannskader og enda med overfylte terapirom. Men kritikk må starta med å lytta seg inn. For meg verkar det som om Vigdels konklusjonar her alt føreligg i forkant.
Annonse
Eg tek meg i å lura på om noko kristent arrangement for ungdom kunne ha gjort denne kritikaren nøgd. Dessutan: korleis kan Jesu enkle kall ved kristendommens utspring: «Vend om!» og «Følg meg!» og «Gjer alle folk til disiplar» bli til eit desillusjonert og forvirrande «Livet er komplisert»?
Alle veit at livet er komplisert, alle vi som dagleg konfronterer livets mange gråsoner, er smerteleg klar over kor til kort vi kjem. Men veit vi at det er håp om heilskap? Hugsar vi at det er eit nytt liv Jesus tilbyr oss, og ikkje eit halvhjarta løysingsforlag for ein ny dag i livslabyrinten? Her er min respons til Vigdels The Send-kritikk, som i utgangspunktet hadde overskrifta «Trenger vi robotkristendom?»
Først: «Alle» er ikkje så begeistra for The Send, så ærlege må vi vel vera. Du har her eit ettertrykkeleg fleirtal i ryggen, særleg når målgruppa di er Aftenblad-lesarar. Eg ser du framstiller posisjonen din som noko «sært» og motstraums, men faktum er at det er gjengs å vera kritisk til eit kristent arrangement for ungdommar der litt fleire enn vanleg møter opp.
Heilt motsett av ryggmargsrefleksen for andre typar ungdomsarrangement der det gjerne er «flott» og «spennande» at ungdom engasjerer seg, må ung kristen entusiasme som regel tåla denne typen kritikk. At tru, forstått som noko anna enn individuelt tankegods, er noko vi bør vera skeptiske til.
Så tenkjer du kanskje på at det er motstraums å vera kristen kritikar av The Send, og at det er her ligg ein viss originalitet. Men sjølv om du er kristen, leitar eg fåfengd etter spesifikke kristne innsteg i innlegget ditt. Det er for eksempel underleg å «gløyma» at kristent engasjement har kraft knytt til seg, slik Jesus lovar. Er det ikkje plass til Heilaganden når ein skal ha eit analytisk perspektiv? Då er det kanskje ikkje så rart om prognosen berre varslar ei lang rad menneskelege branntomter litt lenger nedi vegen.
Terapirommet neste, er nemleg innleggets dystre spådom. Men la oss sjå rundt oss. Er det primært kristne ungdommar som fyller opp terapiromma? I eit stadig meir sekulært Noreg, skulle den psykiske helsa synt rask forbetring i takt med at forpliktande tru slepper tak. Ein skal ikkje bruka lang tid på oversiktar over unges psykiske helse før ein ser at slik er det ikkje.
Det var elles superinteressant at The Send fall saman med Vaulen Open Air. På ein musikkfestival der det tilsynelatande er nokså appell-fritt og der ingen vert utfordra på noko eller spurt om noko, der kan det kanskje passa betre med ung glød og glede? Eg ser i alle fall få som kjem på å formulera problematiserende innlegg ved slike arrangement.
Eit kristent arrangement, derimot, med 1600 klink edrue menneske, eit fleirtal unge, der over 40 ulike forsamlingar står bak og sikrar ei breidde i innsteget, ulike appell-stemmer og tilbod om fellesskap og oppfølging i etterkant, det ser ut til å vera problematisk på eit heilt anna nivå. Her blir dei utfordra på å setja kurs for livet, bry seg om naboar og sjå utover seg og sitt, men det er likevel ikkje greitt.
Annonse
Nei, her synest eg du les The Send slik sensitivitetslesarane les Roald Dahl. Målet verkar å vera noko entusiasme– og risikofritt, med liten sjans for slikt som gjer varig inntrykk.
Det retoriske spørsmålet i overskrifta verkar også unødig nedlatande vis-a-vis 1600 trussysken.
Ingen vil ha robotkristendom. Kva det no er. Er det ønsket om å vera heilhjarta som gjer nokon si tru til robotkristendom?
Ingen robot kan seia «ja» med hjarta. Det er noko djupt menneskeleg å gi eit gjensvar på Jesu oppfordring: «Følg meg!» Dei første disiplane slapp alt dei hadde i hendene. Dehumaniserande? Eller uttrykk for å ha funne ein djup samanheng, glede og kurs for ferda vidare?
Eg blir nysgjerrig på kvifor ein som synest oppteken av det nyanserte og varsame brått finn det opportunt å generalisera.
Eg blir dessutan nysgjerrig på kvifor ein som synest oppteken av det nyanserte og varsame brått finn det opportunt å generalisera. For all del, du sementerer folks fordomar om kristen ungdom som svart/kvitt og ribba for individualitet, om det skulle vera eit poeng. Men refererer du eigentleg det som vart sagt frå scenen på The Send? Eg var der heile dagen og høyrde mange ulike, reflekterte og dyktige formidlarar i aksjon på IMI gjennom denne dagen. Er desse representantar for robot-kristendom? Då synest eg heilt ærleg du verkar meir oppteken av dine eigne analysar enn av å lytta.
Skilnaden på deg og dei mange meiningsfellene dine er kanskje at du møtte opp på deler av arrangementet. Det skal du absolutt ha. Du var der. Men du sto kanskje mest i eigne tankar?
