«Tradwife»-trend og Dagen-damer

Å seia at tradwife ei forkorting for «traditional wife», tradisjonell kone, verkar ikkje lenger som folkeopplysing. Ordet har blitt for samfunnsdebatten det eit vêrfenomen er for småpraten. Eit flugepapir som dreg til seg mange irritasjonsmoment og let dei sprella intenst og forbigåande.

Som mykje anna kom trenden hit frå USA via sosiale medium. Tradwife ligg passeleg laust på trendars upresise teflon, oppsummert med stikkorda livsstil og lengt.

Det som blir trendy, har likevel ei fiffig evne til å mista kontakten med opphavet sitt. Ei «tradwife» er ikkje så veldig tradisjonell, når ein ser etter. Var ho det, hadde ho neppe søkt seg så intenst inn mot mediemerksemda. Dei retteleg tradisjonelle husmødrene heldt seg som kjent i bakgrunnen.

Deira «content production», altså innhaldsproduksjon, var handfast husstell utan det store innteningspotensialet. Store namn innan tradwife, slik som 22-åringen Nara Smith, er derimot businessfolk og høgst pr. kasse, for å seia det slik.

Smith, som stadig vert skulda for å bruka den polerte kjøkkenbenken sin som rekrutteringsarena for mormonarkyrkja, har seks millionar følgjarar på TikTok og tre millionar på Instagram. Slikt blir det pengar av.

Det avgjerande er at flest mogleg føler at ho lever det sakte livet, det som på alle vis er laga frå botnen av.

For det er overflata vi held oss til, når det gjeld tradwives. Det er nærast grotesk smakfulle bilete med ein tøtsj av 50-talets yppige husmor. Slik ho stod fram i reklamen i det gryande forbrukarsamfunnet.

Kjolar og kjøkken blomstrar på den heilt rette nostalgiske måten. Fotovenleg mat dandert på duken når mann og barn kjem heim frå verda på andre sida av dørstokken.

Tradwife-trenden har ei eiga evne til å minna oss om det motsette av tidsklemme, hamsterhjul og tredemølle. Slike brutale uttrykk for ein lønsarbeidars livsstil røper oss.

Og han har ei heilt eiga evne til dels å provosera, dels å appellera djupt. Difor er trenden interessant uansett om KrF er delte i synet på om vi har noko å læra av han.

For er dette berre overflatisk posering? Eit uttrykk for særkvinneleg latskap, anten det no er reaksjonært eller progressivt? Eller er det ein appell om verkeleg fridom til å velja å leva slik vi vil?

Spørsmåla er fleire enn svara, men det skal trenden ha, han hjelper oss med å stilla dei, og han opnar ein samtale vi elles ikkje hadde hatt.

Eg skal vera ærleg. Det har vore nokså stilt frå kvinnene i Dagen-land i samband med tradwife. Dei godt og vel ni månadane eg har vore i avisa, har lært meg at det tek meir tid å få Dagen-damene i tale på debattsidene enn det i si tid tok meg å bera fram ein ny verdsborgar.

For Dagen-kvinner fyrer seg ikkje opp over ein trend, ser det ut for. Heller ikkje om debatten på mange måtar går rett i strupen på eit knippe motstraums val som mange av våre lesarar må ha vore borti, på eitt eller anna vis.

Ofte blir det nemleg presisert at tradwife- trenden handlar spesifikt om gifte kvinner. Om religiøse kvinner. Om kvinner som faktisk tenkjer at det kan koma noko godt ut av å heidra mannen sin. Det er vel nokre slike i Dagen-land?

Vektlegginga av slike element ser ut til å vera den aller mest provoserande understraumen i tradwife.

Det er merkeleg korleis ein slik livsfjern trend finn vegen inn i samfunnsdebatten her heime, og brått gjer det til noko potensielt provoserande at ei kristen kvinne ønskjer å arbeida heime for ei tid. Det er ikkje berre Guds vegar som er uransaklege.

Tradwife er dessutan eit uttrykk for trongen til å granska oss sjølve som kvinner. På eine sida finst behovet for å forsvara val eg fritt har teke, men som eigentleg samfunn og økonomiske rammer er sterkt delaktige i.

Det kan handla om balansen mellom arbeid og fritid. Eller prioritering av familie versus andre ting i livet. Er vi frie til å forma livet vårt? Kor frie skal vi i grunnen vera?

På andre sida finst eit behov for å leika litt med den draumen vi ber på. Mange unge i dag vaks opp i ein travel barndom. Kan nokon klandra dei for å vurdera litt andre alternativ? Men så finst det også noko som heiter plikt. Eva vart ikkje kalla til å gå på stas.

Men Eva vart heller ikkje kalla til å stå i kronisk heilspenn på stram line.

Tradwife minner slik sett litt om ei treffande avisteikning. Ein karikatur, rett og slett. Han gir oss sjanse til å reagera, noko å le av, noko å grunna over.

Ein ting er sikkert. Om Dagen-damene ikkje nyttar høvet til å syngja ut i spaltene om eit tema som engasjerer så mange, er det ikkje fordi dei ikkje har noko å melda.

Blant såkalla tradisjonelle kristne kvinner møter eg ofte forfriskande perspektiv på feminisme som er underkommuniserte. I eit samfunn som så ofte hamnar i grøftene når det gjeld kvinnesak trengst det.

Det er difor eg så gjerne ville ha høyrt meir frå akkurat desse kvinnene både i denne debatten og elles.